Με ρωτάνε πώς μου φάνηκε η Βιέννη. Και ενώ κάθε φορά που ταξιδεύω σε ένα καινούργιο μέρος έχω σαν πρώτη σκέψη μία σαφή απάντηση («Μου άρεσε» - «Δε μου άρεσε»), με τη Βιέννη είναι διαφορετικά.
Δυσκολεύομαι να απαντήσω. Ίσως γιατί η μικρή, καταπράσινη αυτή πόλη του ενάμιση εκατομμυρίου κατοίκων απέχει τόσο μα τόσο πολύ από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως πρωτεύουσα ευρωπαϊκής χώρας, που -στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον- με ξένισε.
Μου θύμισε το συναίσθημα που μου είχε δημιουργήσει όταν ήμουν παιδάκι το παραμύθι του Χάνσελ και της Γκρέτελ. Ή, μάλλον, το συναίσθημα που δεν μου είχε δημιουργήσει.
Και πώς θα μπορούσα να «νιώσω» σε μια πόλη με πυκνότητα 4 ατόμων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, όταν στην Αθήνα η πληθυσμιακή πυκνότητα είναι τετραπλάσια; «Παράδεισος!», σκέφτηκα την πρώτη μέρα εκεί. Άριστα μεταφορικά μέσα, πεντακάθαροι δρόμοι και τα κτίρια… Κλασικά, μπαρόκ, ρωμαϊκά! Η χαρά του αρχιτέκτονα.
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο το πόσο καλά είναι διατηρημένα τα κτίρια της πόλης, αν σκεφτεί κανείς ότι η Βιέννη δέχθηκε επίθεση τόσο από τα ναζιστικά όσο και από τα σοβιετικά στρατεύματα στους Παγκόσμιους Πολέμους.
Ίσως, πάλι, αυτό που με ξένισε να ήταν η διάχυτη κουλτούρα που αιωρείται στην ατμόσφαιρα της Βιέννης. Το Burgtheater θεωρείται ένα από τα καλύτερα του γερμανό-φωνου κόσμου, το Voklstheater χαίρει παγκόσμιας εκτίμησης με τις εξαιρετικής κλασικές και σύγχρονες παραστάσεις που ανεβάζει, ενώ η Όπερα της πόλης (Staatsoper), η διασημότερη του κόσμου αφού φιλοξενεί μία από τις αρτιότερες φιλαρμονικές ορχήστρες, θα μπορούσε να θεωρηθεί αρχιτεκτονικό θαύμα.
Τα δε Πανεπιστήμια μου έδωσαν την αίσθηση ότι φιλοξενούν πρίγκιπες και όχι multi-culti φοιτητές. Πείτε το φθόνο, αλλά τη δεύτερη μέρα, ο Παράδεισος που ξετυλιγόταν σε κάθε γωνιά άρχισε να με πνίγει.
Τα καταπράσινα πάρκα ήταν πολύ μεγάλα και περιποιημένα για να είναι αληθινά, οι ίδιοι οι Βιεννέζοι τόσο γλυκομίλητοι και χαμογελαστοί, που νόμιζες ότι σε κοροϊδεύουν, πώς θα επέστρεφα στην Αθήνα μετά από τόσο ισχυρές δόσεις πολιτισμού; Επισκεφθήκαμε τα περισσότερα από τα αξιοθέατα που προτείνουν οι τουριστικοί οδηγοί.
Θα ξεκινήσω από το Prater, ένα τεράστιο πάρκο στο δεύτερο προάστιο της Βιέννης, που φιλοξενεί ένα από τα μεγαλύτερα λούνα παρκ της Ευρώπης διάσημο για τη ρόδα του (Riesenrad), η οποία κατασκευάστηκε το 1897. Για πολλούς το Riesenrad είναι τοπόσημο της Βιέννης αφού από τα «δωματιάκια» του μπορεί κανείς να θαυμάσει ολόκληρη την πόλη. Τοπόσημο, αναμφισβήτητα, είναι και ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Στεφάνου (Stephansdom), η Μητρόπολη της Βιέννης, η ανέγερση του οποίου ξεκίνησε το 1147. Ο ήχος από τις καμπάνες του Ναού πραγματικά μας καθήλωσε, το ίδιο και η θέα από τα μπαλκόνια της οροφής του, η οποία ωστόσο δεν ενδείκνυται σε όσους πάσχουν από υψοφοβία.
Σημεία που αξίζει να επισκεφθείτε είναι σίγουρα τα επιβλητικά αυτοκρατορικά παλάτια Hofburg και Schönbrunn, στο οποίο βρίσκεται και ο παλαιότερος ζωολογικός κήπος του κόσμου. Oι λάτρεις της τέχνης θα ενθουσιαστούν με τα μουσεία Albertina και, περισσότερο κατά τη γνώμη μου, με το Belvedere, το οποίο στεγάζεται στο εκπληκτικό πρώην ανάκτορο και φιλοξενεί κορυφαία έργα τέχνης από το Μεσαίωνα, τη Μπαρόκ εποχή αλλά και τον 20ο αιώνα (Klimt, Schiele κ.α.).
Αξίζει, τέλος, αν έχετε χρόνο να κάνετε μία βόλτα και στα μουσεία Ιστορίας της Τέχνης και Φυσικής Ιστορίας, με τους τεράστιους κήπους και τις απαράμιλλης βαρύτητας συλλογές. Εκεί πάντως που θα βρείτε σίγουρα χρόνο να πάτε είναι στις δύο μεγάλες αγορές της Βιέννης. Στην πρώτη, αναπόφευκτα, αφού αποτελεί το κεντρικότερο σημείο της πόλης.
Το Graben, λοιπόν, ξεκινάει από την Stephansplatz και τον ομώνυμο Ναό, και στον κεντρικό του δρόμο, την Kärtnerstrasse, φιλοξενεί τις διασημότερες μπουτίκ αλλά και τις μεγαλύτερες αλυσίδες καταστημάτων με είδη ένδυσης και υπόδησης. Είναι κάτι σαν το δικό μας Κολωνάκι, όπου οι Βιεννέζοι τους θερινούς μήνες λιάζονται στα υπαίθρια μπιστρό και χαζεύουν την «πασαρέλα».
Πολύ πιο προσιτή και international είναι η αγορά της Mariahilferstrasse. Εκεί συνυπάρχουν τα πιο σύγχρονα και μεγάλα εμπορικά πολυκαταστήματα, με μικρά, παραδοσιακά μαγαζάκια, στα οποία θα βρείτε γνήσια βιεννέζικα είδη λαϊκής τέχνης, με έμφαση στα έπιπλα, τα διακοσμητικά, αλλά και εξαιρετικά second-hand stores.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι… η Βιέννη μου άρεσε.
Όπως μου άρεσε εκείνη η απίθανη Sacher Torte, με εκείνο το εντυπωσιακό γλασάρισμα, που λυπόμουν να φάω για να μην την χαλάσω.
Αλλά -μεταξύ μας- την έφαγα τελικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου