Αναμφίβολα, αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στον κόσμο, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, αναφορικά προς την εικόνα της Ελλάδος, είναι πέρα για πέρα άδικο, εν πολλοίς ακατανόητο, και που σίγουρα δεν συνάδει προς την ιστορία, τον πολιτισμό και τη συνεισφορά της Ελλάδος στην ευρωπαϊκή, σύγχρονη πνευματική, πολιτιστική και κρατική οντότητα.
Είναι τοις πάσι γνωστό πως ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, η νεωτερικότητα ως τρόπος ζωής, ως πολιτική κουλτούρα και θεσμοί, οφείλει πολλά στην κλασική Ελλάδα, το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, τη φιλοσοφία και την παράδοση, τις πολιτικές ιδέες και τον πολιτισμό που κληροδότησαν στην Ευρώπη, μέσω των Αγίων Πατέρων και αράβων φιλοσόφων, οι έλληνες κλασικοί. Επί τη βάσει αυτής της θεμελιώδους παραδοχής η Ευρώπη, ως λαοί και κράτη, οφείλει σεβασμό στην Ελλάδα του πολιτισμού και της δημοκρατίας, να υποκλίνονται στην ιστορική διαδρομή και τη φωτεινή κληρονομιά του 5ου αιώνα του Περικλέους που επηρέασε καθοριστικά τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και τα πολιτικά συστήματα της Ευρώπης και της Δύσης του 21ου αιώνα.
Αναμφίβολα, η χώρα μας έχει πρόβλημα, πρόβλημα που αναφέρεται σε πολλά επίπεδα προσαρμογής του πολιτικού της συστήματος στο σύγχρονο ευρωπαϊκό, δυτικό κρατικό οικοδόμημα. Το κράτος είναι θεσμικά ανεπαρκές, δομικά παθογενές, διοικητικά δύσκαμπτο, υπερδιογκωμένο και αναποτελεσματικό.
Η μετεμφυλιακή Ελλάδα οικοδόμησε το κράτος και το πολιτικό της σύστημα αφ' ενός μεν υπό την κηδεμονία του ξένου παράγοντα και σε εξάρτηση απ' αυτόν, και πρόσφατα ακόμη, όχι μόνο τις δομές του κράτους, υπερδιογκώνοντας την εξαμβλωματική, αναποτελεσματική και διεφθαρμένη Δημόσια Διοίκηση, αλλά νοθεύοντας και την ίδια την δημοκρατία. Από την εποχή που ήμουν φοιτητής ακόμη, στο εξωτερικό, θυμάμαι μεγάλους δασκάλους μου να υπογραμμίζουν το πελατειακό σύστημα ως την πλέον κρίσιμη και σοβαρή παθογένεια του ελληνικού κράτους.
Μια παθογένεια που μετέτρεπε το κράτος σε προκλητικά αναποτελεσματικό, εξόφθαλμα διεφθαρμένο, ενώ ταυτόχρονα μείωνε τη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα, στον οποίο ο Ελληνας, από την παράδοση, την κουλτούρα και τη φύση του, διέθετε μεγάλο ταλέντο αναπτυξιακής ελεύθερης δράσης και δυνατότητες δημιουργικής συμμετοχής και συνεισφοράς στο εθνικό προϊόν.
Οικοδομούσαμε ένα ανίκανο κράτος, ενώ ταυτόχρονα ευνουχίζαμε τα ταλέντα, τις δεξιότητες και τις ικανότητες του Ελληνα. Αυτό που απεκαλύφθη σήμερα, ως τέλος εποχής και ως τέρμα μιας καταστροφικής πορείας της χώρας, όπου αίφνης (!) ανακαλύψαμε πως ζούσαμε πάνω και πέρα από τις δυνάμεις μας, δανειζόμενοι από τις επόμενες γενιές, ζώντας από τις επιχορηγήσεις των Ευρωπαίων, όντας παράσιτα της Ευρώπης, πρέπει να λειτουργήσει ως σοκ στην κοινωνία και να μας κινητοποιήσει όλους, και την τελευταία ικμάδα του σώματος και της ψυχής μας, προς την κατεύθυνση της ανάκαμψης και της ανάκτησης της χαμένης αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού μας.
Γιατί αυτό που χάσαμε, τα τελευταία χρόνια, είναι ο αυτοσεβασμός μας, που σημαίνει ταυτόχρονα απώλεια και του σεβασμού των άλλων απέναντί μας, πλήγμα στην αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία μας.
Είναι η ώρα της μεγάλης αλλαγής, που πρέπει να ξεκινήσει από τους εαυτούς μας, της νοοτροπίας ενός παθογενούς ατομοκεντρισμού, μιας διάχυτης προσήλωσης στο ατομικό συμφέρον εις βάρος του συνόλου. Οφείλουμε όμως παρά ταύτα πλέον να μάθουμε να σκεφτόμαστε πρώτα το σύνολο και την Ελλάδα και μετά το ατομικό μας συμφέρον, να συμμετέχουμε στις δημοκρατικές διαδικασίες με γνώση, σοβαρότητα και στόχο τη συνεισφορά στο κοινό καλό, και όχι στην προσδοκία διορισμού των ημετέρων, και φυσικά να μην απεργούμε με το παραμικρό νεύμα των συντεχνιακών εργατοπατέρων.
Ηχώρα χρειάζεται επειγόντως επαναστατικό εκσυγχρονισμό των δομών της Δημόσιας Διοίκησης και του κράτος στο σύνολό του. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως πολιτικό προσωπικό με ικανότητα και γνώση εκπροσώπησης της χώρας, και διεκδίκησης των δικαιωμάτων του συνόλου, αποτελεσματικής υπεράσπισης των ανερμάτιστων και ανεύθυνων συμφερόντων της Ελλάδας μας.
Εχουμε φθάσει στο σημείο μηδέν, ως χώρα, ως κράτος, ως λαός, πρέπει να επιστρατεύσουμε όλες τις δυνάμεις του πολιτισμού μας, από την ιστορία και την παράδοσή μας, να σταθούμε όρθιοι, και να διεκδικήσουμε και να οικοδομήσουμε το μέλλον για τα παιδιά μας, για την επόμενη ημέρα της ιστορίας και του πολιτισμού μας, που σημαίνει ανάκτηση της υπερηφάνειας και της αξιοπρέπειάς μας.
Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρώπης, μέρος του ευρύτερου πολιτικού συστήματος των Βρυξελλών, έχει τις ευθύνες της απέναντι στο λαό της, όμως η Ευρώπη δεν έχει κανένα δικαίωμα, ως Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο ή οποιαδήποτε άλλη χώρα να προσβάλλει με οποιουδήποτε τρόπο τη χώρα μήτρα του πολιτικού της πολιτισμού.
Ο,τι συνέβη τώρα ας γίνει μάθημα για τους Ευρωπαίους, που οφείλουν να σέβονται την Ελλάδα αν θέλουν να σέβονται τον εαυτό τους.
(Ο κ. Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο).
Πηγή : thinkgreece
Είναι τοις πάσι γνωστό πως ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, η νεωτερικότητα ως τρόπος ζωής, ως πολιτική κουλτούρα και θεσμοί, οφείλει πολλά στην κλασική Ελλάδα, το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, τη φιλοσοφία και την παράδοση, τις πολιτικές ιδέες και τον πολιτισμό που κληροδότησαν στην Ευρώπη, μέσω των Αγίων Πατέρων και αράβων φιλοσόφων, οι έλληνες κλασικοί. Επί τη βάσει αυτής της θεμελιώδους παραδοχής η Ευρώπη, ως λαοί και κράτη, οφείλει σεβασμό στην Ελλάδα του πολιτισμού και της δημοκρατίας, να υποκλίνονται στην ιστορική διαδρομή και τη φωτεινή κληρονομιά του 5ου αιώνα του Περικλέους που επηρέασε καθοριστικά τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και τα πολιτικά συστήματα της Ευρώπης και της Δύσης του 21ου αιώνα.
Αναμφίβολα, η χώρα μας έχει πρόβλημα, πρόβλημα που αναφέρεται σε πολλά επίπεδα προσαρμογής του πολιτικού της συστήματος στο σύγχρονο ευρωπαϊκό, δυτικό κρατικό οικοδόμημα. Το κράτος είναι θεσμικά ανεπαρκές, δομικά παθογενές, διοικητικά δύσκαμπτο, υπερδιογκωμένο και αναποτελεσματικό.
Η μετεμφυλιακή Ελλάδα οικοδόμησε το κράτος και το πολιτικό της σύστημα αφ' ενός μεν υπό την κηδεμονία του ξένου παράγοντα και σε εξάρτηση απ' αυτόν, και πρόσφατα ακόμη, όχι μόνο τις δομές του κράτους, υπερδιογκώνοντας την εξαμβλωματική, αναποτελεσματική και διεφθαρμένη Δημόσια Διοίκηση, αλλά νοθεύοντας και την ίδια την δημοκρατία. Από την εποχή που ήμουν φοιτητής ακόμη, στο εξωτερικό, θυμάμαι μεγάλους δασκάλους μου να υπογραμμίζουν το πελατειακό σύστημα ως την πλέον κρίσιμη και σοβαρή παθογένεια του ελληνικού κράτους.
Μια παθογένεια που μετέτρεπε το κράτος σε προκλητικά αναποτελεσματικό, εξόφθαλμα διεφθαρμένο, ενώ ταυτόχρονα μείωνε τη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα, στον οποίο ο Ελληνας, από την παράδοση, την κουλτούρα και τη φύση του, διέθετε μεγάλο ταλέντο αναπτυξιακής ελεύθερης δράσης και δυνατότητες δημιουργικής συμμετοχής και συνεισφοράς στο εθνικό προϊόν.
Οικοδομούσαμε ένα ανίκανο κράτος, ενώ ταυτόχρονα ευνουχίζαμε τα ταλέντα, τις δεξιότητες και τις ικανότητες του Ελληνα. Αυτό που απεκαλύφθη σήμερα, ως τέλος εποχής και ως τέρμα μιας καταστροφικής πορείας της χώρας, όπου αίφνης (!) ανακαλύψαμε πως ζούσαμε πάνω και πέρα από τις δυνάμεις μας, δανειζόμενοι από τις επόμενες γενιές, ζώντας από τις επιχορηγήσεις των Ευρωπαίων, όντας παράσιτα της Ευρώπης, πρέπει να λειτουργήσει ως σοκ στην κοινωνία και να μας κινητοποιήσει όλους, και την τελευταία ικμάδα του σώματος και της ψυχής μας, προς την κατεύθυνση της ανάκαμψης και της ανάκτησης της χαμένης αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού μας.
Γιατί αυτό που χάσαμε, τα τελευταία χρόνια, είναι ο αυτοσεβασμός μας, που σημαίνει ταυτόχρονα απώλεια και του σεβασμού των άλλων απέναντί μας, πλήγμα στην αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία μας.
Είναι η ώρα της μεγάλης αλλαγής, που πρέπει να ξεκινήσει από τους εαυτούς μας, της νοοτροπίας ενός παθογενούς ατομοκεντρισμού, μιας διάχυτης προσήλωσης στο ατομικό συμφέρον εις βάρος του συνόλου. Οφείλουμε όμως παρά ταύτα πλέον να μάθουμε να σκεφτόμαστε πρώτα το σύνολο και την Ελλάδα και μετά το ατομικό μας συμφέρον, να συμμετέχουμε στις δημοκρατικές διαδικασίες με γνώση, σοβαρότητα και στόχο τη συνεισφορά στο κοινό καλό, και όχι στην προσδοκία διορισμού των ημετέρων, και φυσικά να μην απεργούμε με το παραμικρό νεύμα των συντεχνιακών εργατοπατέρων.
Ηχώρα χρειάζεται επειγόντως επαναστατικό εκσυγχρονισμό των δομών της Δημόσιας Διοίκησης και του κράτος στο σύνολό του. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως πολιτικό προσωπικό με ικανότητα και γνώση εκπροσώπησης της χώρας, και διεκδίκησης των δικαιωμάτων του συνόλου, αποτελεσματικής υπεράσπισης των ανερμάτιστων και ανεύθυνων συμφερόντων της Ελλάδας μας.
Εχουμε φθάσει στο σημείο μηδέν, ως χώρα, ως κράτος, ως λαός, πρέπει να επιστρατεύσουμε όλες τις δυνάμεις του πολιτισμού μας, από την ιστορία και την παράδοσή μας, να σταθούμε όρθιοι, και να διεκδικήσουμε και να οικοδομήσουμε το μέλλον για τα παιδιά μας, για την επόμενη ημέρα της ιστορίας και του πολιτισμού μας, που σημαίνει ανάκτηση της υπερηφάνειας και της αξιοπρέπειάς μας.Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρώπης, μέρος του ευρύτερου πολιτικού συστήματος των Βρυξελλών, έχει τις ευθύνες της απέναντι στο λαό της, όμως η Ευρώπη δεν έχει κανένα δικαίωμα, ως Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο ή οποιαδήποτε άλλη χώρα να προσβάλλει με οποιουδήποτε τρόπο τη χώρα μήτρα του πολιτικού της πολιτισμού.
Ο,τι συνέβη τώρα ας γίνει μάθημα για τους Ευρωπαίους, που οφείλουν να σέβονται την Ελλάδα αν θέλουν να σέβονται τον εαυτό τους.
(Ο κ. Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο).
Πηγή : thinkgreece
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου