«Όταν συναντάς γελαστούς κι ευγενικούς τύπους, πάντα να αναρωτιέσαι για τα βαθιά τους κίνητρα. Η ανθρώπινη φύση είναι φύση θηρίου, άγρια, και χρειάζεται μεγάλη δύναμη ο νους για να χαλιναγωγήσει τα ένστικτα. Ούτε καν διανοείσαι τι θα κάνουν όλοι αυτοί, αν κοπεί στην Αθήνα το νερό για μια βδομάδα» μου είπε ο άνθρωπος που πίναμε μαζί, δείχνοντας με το βλέμμα το μπαρ.
Ήταν ένας άντρας στα 80, στο τελευταίο μέρος της Αθήνας όπου μπορούν οι ηλικιωμένοι να πίνουν χωρίς να φαίνονται γελοίοι. Ήξερε τι έλεγε. Είχε ζήσει την τρομερή εποχή που οι μισοί Έλληνες δολοφονούσαν και πρόδιδαν τους άλλους μισούς. Εγώ μεγάλωσα χωρίς ιδιαίτερες διακυμάνσεις στoν δοκιμαστικό σωλήνα του lifestyle.
Eίδα τους θαμώνες. Πάει καιρός που εδώ έρχονται οι διακριτικοί trendsetters της Αθήνας. Και ορισμένα ράκη απ' τα παλιά. Μπορούν και καπνίζουν ακόμα κάτω από τις μαυρισμένες διαφημίσεις του White Horse και μια παλιά διαφήμιση ταυρομαχίας. Ντύσιμο πεποιημένης ατημελησιάς, πόζα μη πόζας, όγκοι πλήξης που εκβάλλουν από τη φυλακή των δοντιών, διόπτρες, λίγα σπυριά, επιθυμίες σαν συγκρουόμενα σε λούνα παρκ, επιχειρηματικές πληροφορίες για τα media. Να η Αθήνα!
Βοηθούντος του παρηγορητικού αλκοολισμού, όντως μπόρεσα να κάνω την αφαίρεση. Που πάντα με εκπλήσσει. Πάντα καταλήγω ότι εκείνο το ευγενικό, παχουλό παιδί που ο μπαμπάς του το εγκατέστησε στη μεγάλη εφημερίδα και κάνει τον στοχαστικό αναλυτή είναι ένα σίχαμα ολκής, συναισθηματικά αναλφάβητος, παιδευτικώς καντσονίσιμα και πρόθυμος απατεώνας. Εννοείται ότι δεν θα έδινε του αγγέλου του νερό (ούτε τώρα δίνει). Και, αντιθέτως, εκείνο εκεί το ρεμάλι, με την κοφτή γλώσσα και το κυνικό gestalt, σε μια στιγμή κρίσης θα σου έδινε το χέρι να πιαστείς. Κι ας είναι φίλος της Τζούλιας Αλεξανδράτου!
Τηρουμένων των αναλογιών, ζούμε τα ίδια σκηνικά με την κρίση των τελευταίων δυο χρόνων. Τα ένστικτα ξεσπαθώνουν, το ίδιο και οι μικροπρέπειες. Οι μουλωχτοί αποκαλύπτουν τους κοπτήρες τους, ο στόμφος μαρουλιάζει. Κι εκπλήξεις αλλεπάλληλες - ιδίως από την πλευρά γιγάντων που ξεφουσκώνουν. Κορυφαίο παράδειγμα: οι 300 σωτήρες του έθνους, αφού συσκέφθηκαν (σε στάση anxiety και περισκέψεως), βγήκαν να δηλώσουν ότι για να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της κρίσεως θα περικόψουν τους μισθούς τους κατά 100 (εκατό) ευρώ έκαστος!! (Είναι απολύτως βέβαιον ότι κυβερνώμεθα από νάνους.)
Οπότε στα καλά της κρίσης το κορυφαίο είναι η απότομη διαύγεια που αποκτάς στο βλέμμα, το τέλος της προσποίησης και η αχρήστευση κάθε ρητορικής. Πριν πέσει το σκοτάδι, ο ορίζοντας είναι πιο καθαρός. Τα λόγια πέφτουν σαν ψιλόβροχο, και μόνο νόημα έχουν πια οι πράξεις.
Η δική μου πράξη απόψε είναι ότι πίνω. Και περιμένω τους μήνες να περάσουν. Γιατί καλή είναι η διαύγεια και η αναμέτρηση με τους ανθρώπους, καλό είναι να ξεχωρίζεις τους καλούς από τους σκάρτους, αλλά ακόμα πιο καλό το μεθύσι μια μέρα με βροχή, το παραμύθι της δημιουργίας, η συνομιλία με τις σκιές, τα όνειρα που προσπαθείς να πραγματοποιήσεις, οι μικρόκοσμοι που δημιουργείς για να ζήσεις μέσα τους με κάποια ασφάλεια, αυτό το μπαρ που είναι σαν βαγόνι παλιού τρένου και πάει, πάει, χωρίς να έχεις πια διάθεση να δεις απ' έξω τα τοπία να φεύγουν, γιατί το ωραιότερο τοπίο είναι πια το πρόσωπο των φίλων σου.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου