Ακόμα και στο ποδόσφαιρο που η εναλλαγή συναισθημάτων είναι κάτι το συνηθισμένο και εξαιρετικά οικείο σε όσους το παρακολουθούν, σπάνια το τέλος ενός αγώνα «γεννά» συναισθήματα σαν και αυτά που δημιούργησε σε νικητές και ηττημένους, ο τελικός του «Μαρακανά» το 1950.Οι Βραζιλιάνοι έχουν όλα τα πλεονεκτήματα με το μέρος τους: Παίζουν μπροστά σε 200 χιλιάδες φιλάθλους τους (προφανέστατα, το μεγαλύτερο κοινό που έχει παρακολουθήσει παιχνίδι Π.Κ μέχρι σήμερα), έχουν το αβαντάζ της ισοπαλίας λόγω της βαθμολογίας του τελικού ομίλου μέχρι εκείνη την ημέρα και -κυρίως- παρότι ο Λεονίντας είναι αρκετά μεγάλος για να τους βοηθήσει, διαθέτουν εκπληκτική ομάδα.
Ανάμεσα στα αστέρια τους, βρίσκονται οι Μπαρμπόσα, Αουγκούστο και Αντεμίρ (πρώτος σκόρερ του τουρνουά με 9 γκολ) της Βάσκο ντα Γκάμα, οι Ρουί, Μπάουερ και Νορόνια της Σάο Πάολο αλλά και ο Ζιζίνιο της Φλαμένγκο (φώτο, ΑΡΙΣΤΕΡΑ) που αποτέλεσε το ίνδαλμα εκείνου που μια δεκαετία αργότερα έγινε γνωστός ως Έντισον Αράντες ντο Νασιμέντο και ακόμα πιο γνωστός ως Πελέ…
«Δεύτεροι και ευτυχισμένοι»
Το αντίπαλο δέος, η Ουρουγουάη, ξεκίνησε την διοργάνωση με ένα πειστικότατο 8-0 επί της Βολιβίας, όμως τα αποτελέσματα της στην τελική φάση με Ισπανία και Σουηδία σε σχέση με τα αντίστοιχα της «σελεσάο» δεν αφήναν περιθώρια αισιοδοξίας. Πριν τον τελικό της 16ης Ιουλίου, ο τεχνικός της «σελέστε» Χουάν Λόπεζ, δήλωνε «είμαστε δεύτεροι και ευτυχισμένοι» αλλά η ίδια η ζωή τον διέψευσε τόσο ευχάριστα όσο δεν μπορούσε να φανταστεί.
Ο μόνος που δεν πτοήθηκε ποτέ ήταν ο αρχηγός της ομάδας, ο Ομπντούλιο Βαρέλα. Όπως ο Χοσέ Νασάτσι το 1930, ο Βαρέλα έβγαλε έναν οργισμένο λόγο στους συμπαίκτες του στην ανάπαυλα, διακρίνοντας την εύθραυστη ψυχολογία Βραζιλιάνων παικτών και φιλάθλων, με το σκορ στο 0-0 και ενώ η Ουρουγουάη είχε εξαπολύσει μια πρώτη σοβαρή απειλή με τον αρχι-σκόρερ της, τον Όσκαρ Μιγκέζ που σημάδεψε το δοκάρι στο 38’.
Ακόμα και όταν ο Φριάσα άνοιξε το σκορ στο 47’, ο αρχηγός των Ουρουγουανών αμφισβήτησε το γκολ στον Άγγλο διαιτητή και τον βοηθό του, δίνοντας παράλληλα το σύνθημα για αντεπίθεση στους συμπαίκτες του: «Είτε κερδίζουμε, είτε πεθαίνουμε προσπαθώντας».
Η μεγάλη ανατροπή
Τα λόγια του φαίνεται πως έπιασαν τόπο, από την στιγμή που και οι Βραζιλιάνοι έδειχναν ανυπόφορα ανυπόμονοι για την παραλαβή του βαρύτιμου τροπαίου από τα χέρια του Ζιλ Ριμέ, που θα αποδείκνυε την υπεροχή τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Στο 66’ όμως ο Αλσίδες Γκίτζια ξέφυγε από πλάγια και «σέρβιρε» στον σπουδαίο Χουάν Σκιαφίνο που σκόραρε μέσα από την περιοχή.
Ακόμα χειρότερα για αυτούς, στο 79’ ο άσος της Πενιαρόλ βρήκε μια παρόμοια ευκαιρία από πλάγια δεξιά, όμως αντί να προτιμήσει ξανά την λύση της πάσας προς τα μέσα, επέλεξε να αιφνιδιάσει τον Μοασίρ Μπαρμπόσα, «χτυπώντας» απευθείας στην κλειστή του γωνία.
Ο Βραζιλιάνος πορτιέρο, που θεωρούταν ως ένας από τους κορυφαίους της εποχής δεν εκτίμησε καλά την φάση και δέχτηκε ένα γκολ που θα τον «κυνηγούσε» μέχρι την στιγμή του θανάτου του! Το κοινό του «Μαρακανά» σάστισε, μαζί και η «σελεσάο» που δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει στην ισοφάριση που θα της έδινε το πρώτο τρόπαιο της ιστορίας της. Θα έπρεπε να περιμένει ακόμα οκτώ χρόνια…
Τα όσα ακολούθησαν τον τελικό, ήταν ακόμα πιο συγκλονιστικά από την ίδια την εξέλιξη του αγώνα. Και μόνο το ότι δύο άνθρωποι στην Βραζιλία αυτοκτόνησαν μετά το ματς με την Ουρουγουάη, πιστοποιεί το μέγεθος της θλίψης και της ντροπής με την οποία ισοδυναμούσε για το κοινό της «σελεσάο» εκείνη η ήττα.
Ο τραγικός επίλογος
Ο Ζιλ Ριμέ που είχε αποχωρήσει από την θέση του με το σκορ στο 1-1, ώστε να προετοιμάσει τον λόγο του κατά την απονομή, ισχυρίστηκε αργότερα: «Πήγα στα αποδυτήρια με τις εκκωφαντικές κραυγές του κοινού να μου τρυπούν τα αυτιά. Κατευθύνθηκα μετά προς τον αγωνιστικό χώρο και όλα μετατράπηκαν σε μια εκκωφαντική σιωπή».
Οι Βραζιλιάνοι οδηγήθηκαν στο να αποκηρύξουν ότι είχε σχέση με εκείνο το ματς, ακόμα και τις φανέλες τους που έκτοτε δεν είναι λευκές με μπλε γιακά αλλά ένας συνδυασμός κίτρινου, πράσινου και μπλε.
Ο Χουάν Σκιαφίνο, που είχε ισοφαρίσει για την Ουρουγουάη, θυμήθηκε: «Έκλαιγα περισσότερο από τους Βραζιλιάνους. Λυπήθηκα τόσο πολύ που τους είδα να υποφέρουν έτσι».
Στην πατρίδα του, τα πράγματα ήταν καλύτερα, αλλά όχι για όλους. Τρεις άνθρωποι πέθαναν από καρδιακή ανακοπή ακούγοντας την περιγραφή του ματς από το ραδιόφωνο και άλλοι πέντε σκοτώθηκαν στους πρωτοφανείς πανηγυρισμούς που διήρκεσαν οκτώ μέρες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου