Μετά από σκέψη και περισυλλογή αποφάσισα να μείνω πάλι στη μέση, εννοώντας ότι είδα αυτό που περίμενα, απλώς θα μπορούσε -ίσως και όχι- να έχει περισσότερες εξάρσεις.
Η ιστορία φυσικά περιτριγυρίζει την Carrie και τις φίλες της, τον Mr. Big και τους υπόλοιπους αφανείς συζύγους των φιλενάδων, μια νταντά, ένα σεΐχη και έναν αρχιτέκτονα, πολύ κούκλο παρεμπιπτόντως. Να μη ξεχάσω το gay γάμο του Στάνφορντ και τη Λίζα Μινέλι. Και πάμε!
Η ταινία χωρίς σενάριο:
Οι κοπέλες είναι όλες πια παντρεμένες με τον έρωτα της ζωής τους, εκτός από την άσπονδη Σαμάνθα που έχει πάθει κρίση εμμηνόπαυσης και παίρνει τσουβάλι τα χάπια νεότητας. Η Σαμάνθα βγαίνει ακόμα με το νεαρό ηθοποιό, τον οποίο και έχει κάνει σταρ του Hollywood. Εκεί λοιπόν σε μια πρεμιέρα του, γνωρίζει ένα Σεΐχη που την προσκαλεί στο Άμπου Ντάμπι και εκείνη φυσικά δε χάνει την ευκαιρία να πάρει μαζί της και τα κορίτσια. Όλες είναι πολύ εγκλωβισμένες στη σχέση τους, άσχετα που μάλλον δεν έχουν κανένα ουσιαστικό πρόβλημα εκτός της εμμονής τους με τη μη γήρανση. Κατά αυτή την έννοια η Σάρλοτ αναλώνεται στην παρασκευή τόνων cupcakes και τα μωρά της σπάνε τα νεύρα, η Μιράντα είναι απίστευτα επιτυχημένη δικηγόρος με ένα μισογύνη αφεντικό, η Σαμάνθα είπαμε τι κάνει και εννοείται πως συνεχίζει να κάνει επιτυχημένα PR και η Κάρι γράφει το τρίτο της βιβλίο.
Όπως αντιλαμβάνεσαι έχουν όλες πολλά προβλήματα που δεν είναι βέβαια ανθρωπιστικά (με μια εξαίρεση συλλογισμού της Σάρλοτ) ούτε οικονομικά (με μια εξαίρεση συλλογισμού του Mr. Big) ζούν σε απίθανα διαμερίσματα, με απίστευτα έπιπλα και θυρωρούς, πορτιέρηδες, νταντάδες και τα λοιπά συνηθισμένα καθημερινά που περιβάλλουν όλους μας.
Όπως όλα τα ωραία, έτσι κι εκείνες κάποια στιγμή τα βαριούνται και σκέφτομαι τη σχέση με τη ¨είμαι δικιά σας, είμαι η Ντούβλη» που είναι κάπως καρμική; Θέλω να πω πως μπορεί το ένα να είναι τσόντα πορνό αλλά και το άλλο κατά βάση είναι τσόντα στάσης ζωής. Γιατί ακόμα και η Ντούβλη το δηλώνει ότι όλες οι πλούσιες θέλουν να ξεφύγουν και νιώσουν τον έρωτα. Κάπως έτσι και οι τέσσερις φίλες θέλουν να πάνε στην Ανατολή, στα Εμιράτα να νιώσουν τον έρωτα, τη χλιδή και το «ότι ήθελε προκύψει» αρκεί να μη χρεωθούν $22,000 τη νύχτα για διαμονή.
Φυσικά η ιστορία διανθίζεται από άπειρα ρούχα με κορυφαία τα Halston που δε παίζονται και αρκετά αστεία περιστατικά που τους συμβαίνουν. Θεωρητικά, έχω κάνει καλύτερα με τις δικές μου φίλες και έχω τσαλακωθεί πιο πολύ στη ζωή μου. Η διακόσμηση των σπιτιών είναι εξαιρετική, αν και μου κάνει εντύπωση που η Κάρι έχει μετατραπεί σε νευρωτική παστροθοδώρα σε κάποια σημεία και παραδέχεται ότι απατά τη μόδα με τα έπιπλα, ενώ ο Mr. Big μίκρυνε στα μάτια μου, αφού έφερε ντελίβερι για να δει τηλεόραση. Ειδικά σε κάποια φάση που η Κάρι παραδέχεται πως παλιά ήταν μια τρελή που έκανε τα πάντα για να την αγαπήσει ο Mr.Big, εκεί αναρωτήθηκα: «γιατί έχω την εντύπωση ότι και τώρα τρελή είναι;»
Τα de ja vu της ταινίας είναι ο γάμος των gay που μου θύμισε τη Βλαχοπούλου που έλεγε το «φεύγουν τα χρόνια..» και τη σκηνή που τελικά η Κάρι παραδέχεται πως θέλει το δαχτυλίδι και μου ‘φερε στο μυαλό Βουγιουκλάκη με Παπαμιχαήλ στο σετ «μ’ αγαπάς βρε μούργο;» και γι’ αυτό το λόγο νομίζω πως θα θέλω να τη ξαναδώ μετά από χρόνια σε ασπρόμαυρη. Ειδικά τα Halston γράφουν εξαιρετικά και σε ασπρόμαυρο.
Στη διακόσμηση θα δεις τρομερή κουζίνα λευκή Αμερικανιά με νησίδα και cupcakes της Σάρλοτ και πολύ metropolitan style στης Κάρι. Τα πλακάκια της κουζίνας της είναι επικά καθώς και η ντουλάπα. Την ανάλυση την κάναμε στο Rdeco εδώ.
Κατά τα άλλα οι κοπέλες μάλλον δεν είχαν ξαναβγεί από τη Νέα Υόρκη γιατί πολύ Αμερικανάκια το ‘παιζαν και σκέφτομαι μήπως αυτό είναι το τίμημα του να ζεις σε μια μητρόπολη; Μήπως νομίζεις ότι όλοι ζουν το ίδιο; Μάλλον! Από την άλλη σκέφτομαι ότι θέλουν να δείξουν την ατέλειωτη επιθυμία μιας γυναίκας να μείνει νέα, να την αγαπά ο σύζυγος, να έχει αδελφικές φίλες και καθόλου προβλήματα.
Highlight η αγέραστη (λέμε τώρα!) Λίζα Μινέλι που όμως δηλώνουμε respect καθώς και οι γλυκύτατες καμήλες στην έρημο. Επίσης να σημειώσω ότι ειδικά στην πρώτη σκηνή που η Κάρι βγαίνει από τη σούπερ πολυκατοικία στο Μανχάταν, ήταν σα να βλέπω τη Βίσση. Φτυστή όμως; Είχε όραμα η Πατρίσια;
Το ρεζουμέ είναι πως στην πραγματικότητα έβλεπα Τόλμη και Γοητεία αφού όλοι έχουν γεράσει -κι εγώ μαζί τους- αν και οι άντρες είναι πιο καλοί by far! Ειδικά ο αρχιτέκτονας είναι ουάου! Δε βρίσκω επίσης το λόγο να γυριστεί SATC III αν δεν πρόκειται να αλλάξουν κάτι τρομερό στην πλοκή. Βαρεθήκαμε και ευτυχώς που είχαμε τα ρούχα και το αρχιτέκτονα για να περνά η ώρα. Έχω επίσης να προτείνω ότι θα έβρισκα απείρως πιο ενδιαφέρον το σενάριο αν είχε γυριστεί στη Μύκονο γιατί και ο gay γάμος θα ήταν in fashion και δε θα είχαν τα προβλήματα με τους Αραβικούς νόμους και αυτό σημαίνει πιο σέξι περιπέτειες στις Ελληνικές παραλίες και σαφώς καλύτερο ethnic look, όπως και να το κάνεις!
Τελικά βγήκαμε προβληματισμένες οι 35+ αφού δεν καταλάβαμε πως αφήσαμε τη ζωή να κυλήσει σαν την άμμο του Άμπου Ντάμπι μέσα από τα χέρια μας και δεν καταφέραμε ούτε το 1/10 των επιτυχιών των κοριτσιών και παρ’ όλα αυτά νιώθουμε καλύτερα από αυτές. Προσωπικά σκέφτομαι να μηνύσω όλες τις μεγάλες εφημερίδες, μη σου πω και τη Vogue που ακόμα δε με έχουν προσλάβει να γράφω.
Να πας να τη δεις τη ταινία, δε σου τα λέω όλα αυτά για να μη πας, πάρε ποπκόρν άφθονο και μια χαρά blockbuster είναι. Το μόνο με το οποίο συμφωνώ απόλυτα και πράττω καθημερινά είναι πως όντως είμαστε νέοι άνθρωποι και μπορούμε να σχεδιάσουμε τη ζωή μας έξω από το καθιερωμένα. Με αυτό το απόφθεγμα θα σε αφήσω: DESIGN YOUR LIFE!
Ήταν η Rdeco στο Hollywood!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου