Τι να πρωτοθυμηθώ! Ητανε κάποτε ενα δάσος ....
Ακουγα τις σιωπές της και αναθυμήθηκα τους ήχους από τα φυλλώματα των δένδρων, σαν τότε που στεκόμουν στο αγνάντι μες στην νύχτα, χάζευα τα κομμάτια του έναστρου ουρανού όπως ξετυλίγόταν αναμεσίς από τα φυλλώματα και τους αφουγκραζόμουνα. Α..εκείνη η σιωπή! Μέχρις την ψυχή μου έφτανε.
Και, όποτε ξέμενα κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους, εκείνη την μουσική έβαζα... για να μου φέρνει πίσω το άκουσμα από το παιγνίδι της σιωπής και των ήχων..
Αχ το δάσος με τα δένδρα του, το ξωκκλήσι στο πουθενά και το νερό από την πηγή στα ριζά του βράχου........... Σα σήμερα μου φαίνεται πως περπατούσα
σ' εκείνο το δάσος... που δεν υπάρχει πιά!
Κάηκε, βλέπεις, μέσα σε βουή και την αντάρα της φωτιάς..
Και από τότες πενθώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου