Αν δεν έχετε πρόβλημα με τα ύψη, σας αρέσει να αγναντεύετε, και -για να μην ξεχνιόμαστε στους δύσκολους καιρούς που ζούμε- έχετε την οικονομική δυνατότητα, οι επιλογές είναι πολλές και διαφορετικές: Μπορείτε να υψωθείτε με αερόστατο ή να ανεβείτε στην οροφή κάποιου κτηρίου: Της Notre Dame, της Αψίδας του Θριάμβου, φυσικά του Άιφελ κοκ.
Εμείς πρώτα ανεβήκαμε στη Notre Dame, που στην Ελλάδα την λέμε Παναγία των Παρισίων:
Είχα ανέβει και πέρσι, τις μέρες που ήμουνα πάλι στο Παρίσι, αλλά μην γελιέστε: Μια αφορμή γύρευα για να σκαρφαλώσω και φέτος στα στενά κι απότομα σκαλιά της.
Η θέα της πόλης από την γότθικη Παναγία είναι αριστουργηματική: Γλυκιά και πολύχρωμη, θυμίζει το Παρίσι των αισθηματικών κομεντί -είναι η πόλη που ερωτεύεσαι να ερωτεύσαι.
Ο πύργος του Άιφελ δεσπόζει.
Κανείς δεν μπορεί να αποφανθεί με σιγουριά αν είναι ωραίος, αν είναι καλαίσθητος -σίγουρα δεν έχει καμιά πρακτική χρησιμότητα. Βάζει όμως την σφραγίδα σε μια πόλη που σε κάθε γωνιά της συναντά κανείς αρχιτεκτονικά αριστουργήματα.
Τα κιόσκια που βλέπετε στην πλατεία μπροστά από την εκκλησία φιλοξενούσαν μια έκθεση αρτοποιίας. Ναι, ό,τι δοκίμασα ήταν πεντανόστιμο...
Έπειτα, είδαμε το Παρίσι και από τον πύργο του Άιφελ.
Η ανάβαση στον Πύργο δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Το πρώτο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει κανείς είναι το πλήθος των τουριστών. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το μάκρος που είχαν οι ουρές. Εμείς περιμέναμε περίπου μιάμιση ώρα για να βγάλουμε εισιτήριο και να ξεκινήσουμε την ανάβαση -και είναι ακόμα Μάιος, φανταστείτε τι γίνεται Ιούλιο και Αύγουστο.
Το δεύτερο εμπόδιο είναι ο ίδιος ο Πύργος. Δεν ξέρω τι γίνεται στις άλλες θύρες, αλλά από εκείνη που τυχαία διαλέξαμε και ανεβήκαμε εμείς, δεν είχαμε την επιλογή να χρησιμοποιήσουμε ασανσέρ: Μόνο σκάλες. Το οποίο σημαίνει: 360 σκαλοπάτια για να φτάσεις στο πρώτο επίπεδο + 359 για να φτάσεις στο δεύτερο. Για να πας στο τρίτο, παίρνεις ασανσέρ.
Κακά τα ψέματα όμως, είναι μια θυσία που πρέπει να κάνεις, όταν έρθεις στο Παρίσι.
Πέρσι ήμουν εδώ μέσα Δεκεμβρίου, έβρεχε και χιόνιζε και φαινόταν μόνο τα πόδια του Πύργου -ο υπόλοιπος ήταν τυλιγμένος σε πυκνό σύννεφο. Κανένας δεν ανέβαινε – κανένας δεν κατέβαινε. Παρόλα αυτά, μου έμεινε το παράπονο ότι δεν είδα τον ανέβηκα. Ένα υπόλοιπο είχε μείνει, το οποίο Θεού θέλοντος φέτος το κάλυψα.
Στη σκιά του Πύργου, Παριζιάνοι και τουρίστες απολαμβάνουν την πρώτη ηλιόλουστη μέρα μετά από πολύ καιρό αραχτοί στα γρασίδια.
Το ομολογώ: Όσο εντυπωσιακός κι αν είναι ο Πύργος - πραγματικό μνημείο της ανθρώπινης διάνοιας - η θέα, όσο ανεβαίνει κανείς, τόσο πιο ψυχρή γίνεται. Από τα 324 μέτρα, που είναι η κορυφή του Άιφελ, τα χρώματα του Παρισιού ξεθωριάζουν και τα αρώματά του δεν αγγίζουν την μύτη.
Φυσικά συνεχίζει να είναι εντυπωσιακό - φαντάζει πιο εντυπωσιακό σε σχέση με τη Notre Dame - αλλά, κακά τα ψέματα, δεν είναι το Παρίσι που αγαπάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου