«Μια στάμνα»

Ανεβοκατέβαινε παρά την ηλικία της με μια στάμνα στον ώμο της στις απάτητες βουνοκορφές της Πίνδου, με θυμό και ευγενή συναισθήματα, με ταραγμένο πρόσωπο, πρησμένο από το κρύο, προσφέροντας νερό στους μαχόμενους στρατιώτες.

Κάποια στιγμή γλίστρησε στους βράχους και κατατσακίστηκε σπάζοντας τη στάμνα της.

Οι ελάχιστοι τραυματιοφορείς έσπευσαν, την σήκωσαν και την απόθεσαν στην πρόχειρη σκηνή του Διοικητή.

Έτρεξε τότε εκείνος, την αγκάλιασε και ξέσπασε:

- «Γιαγιούλα μου» της είπε «τι έπαθες; Πού πονάς; Τι θέλεις να σου δώσω;»
Τον κοίταξε εκείνη με παγωμένα μάτια και λίγο πριν φύγει του ψιθύρισε:
- «Στρατηγέ μου… μια στάμνα» και σώπασε.

«Όταν τα γεγονότα φωνάζουν – οι λόγοι περιττεύουν»