***************************
Εχω ταξιδέψει σε περισσότερες από 55 χώρες του Κόσμου. Υπολογίζω ότι τρία χρόνια της ζωής μου τα έχω περάσει, αθροιστικά, σε πόλεις και ξενοδοχεία της αλλοδαπής. Τα ταξίδια μου στο εξωτερικό θα πρέπει να πλησιάζουν πιά τα τριακόσια.
Εκείνο που νοσταλγώ περισσότερο από κάθε άλλο είναι το Μουντομπάσκετ του 2006 στην Ιαπωνία.
Η προφανής εξήγηση έχει να κάνει με το ίδιο το μπάσκετ. Η εποποιία του ημιτελικού της Σαϊτάμα είναι κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο μεμονωμένο κατόρθωμα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού: η βραδιά της απόλυτης υπέρβασης.
Η Εθνική νίκησε τους Αμερικανούς όχι με ανταρτοπόλεμο, αλλά παίζοντας "στο δικό τους γήπεδο". Το ολοκληρωτικό μπάσκετ εκείνης της βραδιάς ενθουσίασε τους ουδέτερους θεατές, έβγαλε στους δρόμους τους διψασμένους για ένα χαμόγελο Ελληνες και έστειλε στον έβδομο ουρανό εμάς τους λίγους που είχαμε την ανείπωτη τύχη να το ζήσουμε από κοντά. Στην Ιαπωνία σφυρηλατήθηκε ουσιαστικά και η αδελφότητα των "Πελαργών".
Και δεν ήταν δα κανένα ανεμομάζωμα η ομάδα των ΗΠΑ. Είχε στις τάξεις της Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Ουέιντ, Καρμέλο Αντονι, Ντουάιτ Χάουαρντ, Κρις Πολ, Κρις Μπος, Μάικ Σιζέφσκι. Ομαδάρα με τα όλα της, ανήμπορη όμως να λυγίσει τους 12+8 ατρόμητους Ελληνες. Βλέπω και ξαναβλέπω το dvd, συγκινούμαι με τον ήχο της ίδιας μου της φωνής, δεν το χορταίνω. Δεν θα το χορτάσω ποτέ. Ρίξτε μια ματιά και στις φωτογραφίες στο κάτω μέρος της σελίδας.
Το Μουντομπάσκετ είναι μόνον η μία όψη του νομίσματος.
Δεν υπάρχει χώρα στον πλανήτη που να μοιάζει με την Ιαπωνία. Την είχα γνωρίσει και παλαιότερα, στο ποδοσφαιρικό Μουντιάλ του 2002, οπότε πήγα αυτή τη φορά απαλλαγμένος από το πολιτισμικό τζετ-λαγκ. Και γνώρισα έναν τόπο που καταρρίπτει στην πράξη όλα τα στερεότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε. Οταν επέστρεψα από το μαγευτικό 20ήμερο του Μουντομπάσκετ, ήθελα να γράψω ένα κείμενο για "τους δέκα μύθους σχετικά με την Ιαπωνία".
Είναι, λέει, αφιλόξενη. Και πανάκριβη. Κατοικείται από ανθρώπους παγερούς και δύστροπους. Το φαγητό της είναι ασύμβατο με τον ουρανίσκο του δυσκοίλιου δυτικού. Οι Ιάπωνες δουλεύουν όλη μέρα. Δεν ξέρουν να διασκεδάζουν. Είναι τσακωμένοι με το καλό γούστο και τη μόδα. Είναι μονόχνωτοι. Εχουν γαλουχηθεί με την κουλτούρα της βίας. Φορούν παρωπίδες. Αμέσως αμέσως σας αράδιασα δέκα αφορισμούς που απέχουν έτη φωτός από την πραγματικότητα. Εύκολα μπορώ να βρω άλλους τόσους.
Το μόνο που χρειάζεται ο ξένος για να αισθανθεί τη θέρμη των Ιαπώνων είναι λίγη εξωστρέφεια. Οι Γιαπωνέζοι μεγαλώνουν με την κουλτούρα της επιφυλακτικότητας και δεν μιλούν παρά ελάχιστα -ή καθόλου- αγγλικά. Μόλις καταλάβουν ότι ο ξένος είναι πρόθυμος να συναναστραφεί μαζί τους, ανοίγουν την καρδιά τους και τον σκλαβώνουν, χωρίς να ολισθαίνουν προς την ασιατικού τύπου δουλοπρέπεια τουριστικών προορισμών όπως η Ταϊλάνδη.
Είκοσι μέρες στο Χαμαμάτσου και στο Τόκυο, γνωρίσαμε δεκάδες ντόπιους, φάγαμε και ήπιαμε μαζί τους φαγητό και ποτό απολαυστικό και απόλυτα συμβατό με τον ουρανίσκο μας, ξενυχτήσαμε στα στέκια που μένουν ανοιχτά ως τις 5-6 το πρωί (ακόμα και τα εστιατόρια), στριμωχτήκαμε δίπλα τους στο μετρό, ποτιστήκαμε με την κουλτούρα και την έμφυτη ευγένειά τους, ζηλέψαμε την καθαριότητα και την κοινωνική τους συμπεριφορά, θαυμάσαμε τα μνημεία τους, ζαλιστήκαμε με τις υποδομές της πρωτεύουσας αλλά και της επαρχίας, χαζέψαμε την εκκεντρικότητα με την οποία ντύνονται και χτενίζονται οι νέοι, ψωνίσαμε ρούχα και ηλεκτρονικά σε τιμές φτηνότερες ή συγκρίσιμες με αυτές της Αθήνας, υποσχεθήκαμε να ξαναπάμε σε πρώτη ευκαιρία, για τουρισμό ή και για μόνιμη εγκατάσταση.
"Ολη μέρα δουλεύουν", είπατε; Αν υπάρχει στη γη πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, αυτή είναι το Τόκυο. Οι Ιάπωνες πίνουν σαν νεροφίδες, τρώνε μερακλίδικα σαν Ελληνες και ξενυχτάνε σαν νυχτερίδες. Κοιμούνται, όσο κοιμούνται, μέσα στο μετρό που τους μεταφέρει στη δουλειά. Και όταν φτάνουν στο γραφείο, δουλεύουν. Δεν κοροϊδεύουν. Ενα sms στην πρωινή εκπομπή των Λυριτζή-Οικονόμου τους χαρακτήρισε "ξενέρωτους, χωρίς ζωντάνια". Μα δεν είναι ελάττωμα να είσαι ξενέρωτος. Ελάττωμα είναι να είσαι ανεύθυνος.
Βλέπω στην τηλεόραση τις εικόνες της φριχτής καταστροφής που προκάλεσε στην Ιαπωνία ο αδυσώπητος Εγκέλαδος και νιώθω να πονάει η ψυχή μου. Ακόμα περισσότερο πονάει όταν σκέφτομαι τι θα συμβεί όταν χτυπήσει ανάλογος σεισμός τη χώρα της ρεμούλας, της διαφθοράς και του φτηνού πανικού. Χωρίς υπερβολή, θα έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.
Η Ιαπωνία είναι μαθημένη να ζει με τους σεισμούς, σεισμούς όχι των 6 Ρίχτερ, αλλά γιγαντιαίων διαστάσεων σαν το σημερινό. Παρά την προβληματική της οικονομία, διοχετεύει τον όποιο πλούτο της εκεί που πρέπει. Ο οικοδομικός κανονισμός τηρείται απαρέγκλιτα και τα φαινόμενα διαφθοράς τιμωρούνται αυστηρά. Η ευνομία, όμως, ξεκινάει από τη συμπεριφορά του πολίτη. Οχι από τους πολιτικούς ούτε από το βαθύ κράτος.
Τη στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες, ο ανταποκριτής του BBC περιγράφει με έκδηλη έκπληξη και απορία τον "πολιτισμένο", λέει, τρόπο με τον οποίο οι κάτοικοι του Σεντάι ακολουθούν τις οδούς διαφυγής και τις οδηγίες των αρχών. Ο Γιαπωνέζος πανικοβάλλεται όταν τα Ρίχτερ ξεπερνούν τα 9. Ο Ελληνας πανικοβάλλεται όταν κλείνουν τα βενζινάδικα.
Εγινε σεισμός στο Τόκυο και τις μέρες του Μουντομπάσκετ. Πεντέμισυ Ρίχτερ ή κάτι τέτοιο. Ημασταν μέσα στο μετρό, σταματημένοι σε κάποιο σταθμό με φόντο το εικοσαόροφο (και βάλε) ξενοδοχείο όπου έμενε ο Μιχάλης Ζούρος, εκλεκτός φίλος και αδελφός του Ηλία. "Ημουν στο δωμάτιο και τα είδα όλα τεχνικολόρ", θυμάμαι ότι μου είπε όταν τον συνάντησα.
Το τρένο κουνιόταν για 1-2 λεπτά, εμείς τρομάξαμε, αλλά οι ντόπιοι συνέχισαν ατάραχοι να διαβάζουν το βιβλίο τους. Οι πιο ανήσυχοι βγήκαν έξω για να τηλεφωνήσουν, αφού η χρήση κινητών τηλεφώνων στο μετρό απαγορεύεται. Ο συρμός έμεινε υποχρεωτικά σταματημένος για ένα δεκάλεπτο, ώστε ξεκίνησε ξανά σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό.
Η ζωή συνεχίστηκε, μέχρι την επόμενη επίσκεψη του Εγκέλαδου. Ο "big one", ο μεγάλος σεισμός που εδώ και δεκαετίες αναμένεται να δοκιμάσει τις αντοχές του Τόκυο και της δορυφορικής του πόλης Γιοκοχάμα, παραμονεύει μουγκρίζοντας στα έγκατα της γης.
gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου