Αναρχία και εξουσία

του Σταύρου Θεοδωράκη 

Η αφίσα ήταν στα ασπρόμαυρα χρώματα των αναρχικών (και του ΠΑΟΚ - αλλά αν ήταν του ΠΑΟΚ δεν θα έγραφα γιατί θα ήταν αρμοδιότητα του Γιαννακίδη). Η αφίσα λοιπόν, «φώναζε» «Τα GOLDEN BOYS των καναλιών ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΑΝ τους εργαζόμενους του δημοσίου, των ΔΕΚΟ, του ιδιωτικού τομέα, της υγείας, δασκάλους, καθηγητές, φαρμακοποιούς, φοιτητές, συνταξιούχους, εμποροϋπάλληλους, ναυτεργάτες, τραπεζοϋπάλληλους, επιστημονικούς κλάδους, αγρότες, φορτηγατζήδες, ελεύθερους επαγγελματίες, νεολαίους, απεργούς, απολυμένους, συμβασιούχους, απλήρωτους, τους κατοίκους της Κερατέας, το κίνημα των διοδίων, το κίνημα κατά των αυξήσεων των εισιτηρίων, όλους αυτούς που ζητούν το δίκιο τους». Ήταν φανερό ότι ο εμπνευστής της αφίσας ένιωθε σύμμαχος με κάθε δίποδο ον που ζει σε αυτή τη χώρα. Από τους ιδιοκτήτες φορτηγών μέχρι τους ανέργους και από τους τραπεζοϋπαλλήλους  μέχρι τους «κινηματίες». Έβαζε δηλαδή στο ίδιο στρατόπεδο τους ιδιοκτήτες φαρμακείων και τους απολυμένους εργάτες μιας βιομηχανίας. Ακόμη και....
αυτός ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε στεγάσει λιγότερους κάτω από την ομπρέλα των μη προνομιούχων Ελλήνων που είχε εφεύρει πριν 30 χρόνια. Ελάχιστη προϋπόθεση γι' αυτό το νέο «τσουβάλιασμα» ήταν ότι όλοι «αυτοί» κάποια στιγμή, είχαν συγκρουστεί με το «κράτος». Τώρα αν είχαν συγκρουστεί διεκδικώντας δικαιώματα, προνόμια, ασυλία ή οφίτσια δεν ήταν κάτι που απασχολούσε τον «αναρχικό» εμπνευστή της αφίσας.

Κάτι αντίστοιχο επιχειρήθηκε την Άνοιξη και στις πλατείες. Το ένα πανό το είχαν κρεμάσει αυτοί που είχαν εκκρεμότητες με τα τραπεζικά τους δάνεια και το άλλο αυτοί που πίστευαν ότι η μισθωτή εργασία είναι σκλαβιά. Τραγελαφικό που γινόταν γελοίο αν παρακολουθούσες τις συζητήσεις τους. Ένας ήθελε το γκρέμισμα του συστήματος, άλλος ήθελε δεξιά στροφή, άλλος αριστερή και υπήρχε και αυτός που δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα. Σταλινικοί αριστεριστές αγκαλιά με αντιεξουσιαστές. Και απογοητευμένοι πρασινοφρουροί δίπλα δίπλα με Σαμαρικούς εθνοφρουρούς. Ενωμένοι απέναντι στο ΔΝΤ, την τρόικα, την Μέρκελ, την κυβέρνηση, τους μπάτσους. Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. Ωραία ατμόσφαιρα μόνο που δεν έχει καμία σχέση με την αναρχία. Αντιθέτως είναι ίδια με την εξουσιαστική λογική που κυριάρχησε στη πολιτική ζωή από την μεταπολίτευση και μετά. Ενισχύουμε όσους είναι μαζί μας και πολεμάμε όσους είναι με τον αντίπαλο.

Έτσι μοιραζόντουσαν τα έργα, οι δουλειές, οι μεταθέσεις, οι προσλήψεις, τα επιδόματα. Το ΠΑΣΟΚ στους δικούς του και η ΝΔ στους δικούς της. Δεν είχε σημασία τι προσφέρει ο καθένας στην κοινωνία ή έστω τι ανάγκες έχει… Αν είναι πράσινος και κυβερνούν οι πράσινοι θα κερδίσει. Αν ήταν γαλάζιος θα περιμένει 3-4 χρόνια μέχρι να έρθουν στα πράγματα οι γαλάζιοι. Και έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Στην καταλήστευση του κράτους, της κοινωνίας δηλαδή, από τους «ημέτερους». Αλλά και στην δημιουργία μιας ψευδούς αίσθησης για το δίκαιο και το άδικο. Ό,τι «πρόσφερε» ο πολιτικός στους ψηφοφόρους του ήταν «δίκαιο», ήταν «κεκτημένο». Και τώρα που τα λεφτά τελείωσαν και οι πολιτικοί δεν μπορούν να ικανοποιήσουν άλλα ρουσφέτια, όλοι αυτοί «που ζητούν το δίκιο τους» - όπως λέει η αφίσα –έχουν στο πλευρό τους ακόμη και τους «αναρχικούς». Για να εγκαθιδρυθεί τι; Η εξουσία της αναρχίας; Μάλλον όχι. Απλώς για να διαιωνιστεί η αναρχία της εξουσίας.