Γράφει ο Ιάκωβος Γαριβάλδης Έλαβα από φίλο Έλληνα που ζει στην Αυστραλία το παρακάτω μήνυμα και θεωρώ καθήκον μου, υποχρέωση μου απέναντι στους νέους μας, να το διαδώσω όσο ευρύτερα γίνεται αφού η όλη υπόθεση μου μυρίζει και δουλεμπόριο με θύματα τους Έλληνες νέους.
«Αγαπητέ κύριε Ορφανουδάκη, δεν έχω καλά νέα να σας απευθύνω από την απομακρυσμένη αυτή χώρα, την Αυστραλία ( παραλείπω όσα γράφει για τα τεκταινόμενα εδώ στην Ελλάδα που μας είναι γνωστά για να εστιάσω την προσοχή σας στα παρακάτω που γράφει !!). Είμαστε όμως ιδιαίτερα λυπημένοι εδώ στην Αυστραλία που ζούμε γιατί γίνονται πράγματα που ποτέ δεν περιμέναμε....
Γίνονται πράγματα που καμιά φαντασία δεν θα τα υπολόγιζε:
Καθημερινά βλέπουμε Έλληνες γηγενείς που προσπάθησαν να ξεφύγουν την κατάσταση εκεί, κατέφθασαν τους τελευταίους μήνες και με την άφιξή τους κοιμούνται στα βαγόνια των τρένων.
Βλέπουμε Έλληνες πτυχιούχους πανεπιστημίων να ζητιανεύουν για μια δουλειά να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί, με αποτέλεσμα να γίνονται θηράματα εκμετάλλευσης από τον ίδιο τον Ελληνισμό της Αυστραλίας που υποτίθεται αγαπάει την πατρίδα του.
Βλέπουμε οικογένειες με μωρά παιδιά να παλεύουν με τέρατα και θεριά του πολιτικού και εθνικού συστήματος της Αυστραλίας για να παραμείνουν στη χώρα και να ζουν καθημερινά μέσα στο φόβο της απέλασής τους.
Μην ακούτε αυτούς που κοιτάζουν να εκμεταλλευτούν ακόμη και το υστέρημά σας, λέγοντας πως στην Αυστραλία θα σωθείτε. Η Αυστραλία, εκτός από του ότι είναι απομακρυσμένη , εκτός του ότι είναι ξένη, έχει και Έλληνες που ξέχασαν την καταγωγή τους, Έλληνες αγράμματους σ’ αυτή τη χώρα που τώρα νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να χλευάζουν τον πόνο του μέσου Έλληνα γηγενή.
Πού είναι η ευαισθησία του Ελληνικού δημοσίου για τον Ελληνισμό γενικότερα; Τι έγινε το ελληνικό φιλότιμο και η φιλοξενία; Τι έγιναν τα συνθήματα αδελφοσύνης και πατριωτισμού; Πού πήγαν τα εμβατήρια και η αγάπη για το πνεύμα και τον πολιτισμό που μάθαμε;
Πώς θα τους ονομάσουμε τώρα αυτούς τους αδίστακτους υπερπατριώτες κύριε Ορφανουδάκη; Είναι μια νέα πάστα πρώην Ελλήνων με ανθελληνικά συναισθήματα που μου προξενούν πιότερη λύπη, κι αντί να συμπαρασταθούν ωρύονται υπέρ των δικαίων που δεν γνωρίζουν και δικαιωμάτων που δεν έχουν.
Μεγάλη η λύπη μας λοιπόν… και τι άλλο θα δούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου