Τα αποτελέσματα της κατάρρευσης της «αυτοκρατορίας» του Πέτρου Κωστόπουλου,
λίγο πολύ είναι γνωστά. Εκατοντάδες άνεργοι που είδαν τις ζωές τους να
αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη και ένας από τους πιο γνωστούς
εκδότες, επίσης να βλέπει τη ζωή του να αλλάζει.Αυτό που ίσως δε γνωρίζει ο απλός κόσμος που δεν μπορεί καν να....
φανταστεί πως λειτουργεί η λεγόμενη δημοσιογραφική πιάτσα και ολόκληρο το σύστημα του lifestyle, είναι πως πέρα από τους άνεργους και την κατάρρευση του επιχειρηματία, είναι πως εκατοντάδες άλλα ανθρωπάκια τρέμουν την ώρα και τη στιγμή που δε θα ξαναδούν τη μούρη τους σε ιλουστρασιόν περιοδικά, σε sites αλλά και στην τηλεόραση ως λαμπεροί καλεσμένοι, βεβαίως -βεβαίως.
Καλλίγραμμες; γκόμενες; άνευ βιογραφικού, τραγουδιάρες και τραγουδιάρηδες που αγνοούν την ύπαρξη ωδείων, ψευτοcelebrities της κακιάς ώρας όπως τους λέει και η γιαγιά μου, ζουν το δικό τους δράμα. Άτομα που ουσιαστικά εκμεταλλεύονται από ένα σύστημα το οποίο ακόμα και εγώ η ίδια υπηρετώ όχι γιατί το ασπάζομαι αλλά για να βγάλω το ενοίκιο και τις δόσεις των δανείων μου.
Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό το πως μπορεί να γυρίσει ξαφνικά το μυαλό ενός ανθρώπου. Όχι βέβαια από μόνο του. Πάντα κάποιος είναι η αιτία. Σίγουρα κάποιος φούσκωσε τα μυαλά μιας κοπελίτσας που από τη μια μέρα στην άλλη βγήκε στο γυαλί και νομίζει πως είναι η Όπρα. Σίγουρα κάποιος φύτεψε μέσα στο μυαλό ενός επίδοξου ηθοποιού που το μόνο που έχει καταφέρει έως σήμερα είναι να πληρώνει με τα λεφτά του μπαμπά του έναν καλό μάνατζερ, πως μπορεί να παίξει στην Επίδαυρο. Σίγουρα και εγώ λόγω δουλειάς έχω κάνει συνεντεύξεις με άτομα που όχι μόνο δεν «τα ήξερε η μάνα» τους αλλά διαγράφηκαν και από τη μνήμη μας εν μία νυκτί.
Και όσο πλησιάζει ο καιρός και έρχεται το καλοκαίρι, όλοι ζουν με την αγωνία της Μυκόνου. «Θα πάω στη Μύκονο, αλλά θα με βγάλουν φωτογραφία; Και αν με βγάλουν, θα με βάλουν στα περιοδικά; Μήπως να γίνω φίλος/η με τον τάδε γνωστό για να με παίζουν και μένα;». Όλοι τα ξέρουμε αυτά. Και όλοι έχουμε κατά καιρούς σιχαθεί τους γλοιώδεις τύπους της προσκολλήσεως που λυσσάνε κυριολεκτικά να πάνε στα μπουζούκια με τον δήθεν κολλητό τους μόνο και μόνο για να καθίσουν στο πρώτο τραπέζι. Γελοία τυπάκια που ικανοποιούν το εγώ τους όταν βλέπουν τους γύρω τους να αναρωτιούνται «Μα ποιος είναι αυτός που κάθεται στο πρώτο τραπέζι και του πετάνε λουλούδια;».
ΠΟΙΟΣ ΧΕΣΤΗΚΕ; (συγνώμη αφεντικό)
Το πιο γελοίο της υπόθεσης είναι ότι άνθρωποι σαν κι αυτούς, υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Σου κόβουν τον μισθό, σε τσακίζουν στους φόρους, δεν κοιμάσαι από το άγχος για τα χαράτσια, λίγο πιο δίπλα σου πεθαίνουν άστεγοι, πιτσιρίκια λιποθυμάνε στα σχολεία από πείνα και περιβάλλεσαι από ανθρώπους που έχουν δίλημμα αν το βράδυ του Σαββάτου θα πάνε στα μπουζούκια ή σε κλαμπ και αν θα βρουν το φόρεμα που φορούσε η Μενεγάκη στην εκπομπή της για να «μπούνε στο μάτι» σε μια άλλη ψευτοφίρμα.
Έχουμε σιχαθεί τους πολιτικούς και δικαίως. Έχουμε σιχαθεί όμως και όλους αυτούς τους δήθεν. Συμπονώ και συμμερίζομαι απόλυτα τους εκατοντάδες άνεργους της ΙΜΑΚΟ γιατί στον χώρο μας, καλώς ή κακώς, ίσως αύριο να είναι και η δική μας σειρά. Όμως ευχαριστιέμαι από τα βάθη της ψυχής μου όλη αυτήν την αγωνία που ζουν όλοι αυτοί οι δήθεν για το αν θα ξαναδούν τα μούτρα τους σε πρωτοσέλιδο ή έστω σε μια φωτογραφία 2x2 εκατοστών κάπου στο βάθος δεξιά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου