Αυτή είμαστε η νέα γενιά

Tης Βεατρίκης Χατζημήτρου
Το ακούω συνέχεια, το διαβάζω παντού, όλοι το ξέρουν και όλοι το αναπαράγουν. Ακόμα και αυτοί που το προκάλεσαν. «Η ανεργία στα ύψη», «Αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός των ανέργων», «51,1% το ποσοστό ανεργίας στους νέους».

Άραγε καταλαβαίνουμε για τι μιλάμε όλοι, έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο απελπιστικό και άσχημο είναι αυτό που συμβαίνει γύρω μας; Σαφέστατα δεν....
θέλω να υποτιμήσω τα προβλήματα που βιώνουν όλοι οι άνθρωποι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς αλλά θέλω να μιλήσω για αυτόν τον άνεργο, τον άνεργο μετά από χρόνια δουλειάς και προσπάθειας, τον άνεργο μετά από όνειρα και προσδοκίες ότι θα ανταμειφθεί για τη προσφορά του και πολύ περισσότερο για τον άνεργο νέο, για τον άνεργο πτυχιούχο, για το άνεργο «παιδί».

Είναι θλιβερή η εικόνα ενός νέου άνεργου ανθρώπου, είναι μια εικόνα ματαίωσης. Μετά από σπουδές, πτυχία, μεταπτυχιακά, αγωνία, όνειρα και κυρίως μετά από τέτοια όρεξη και προθυμία να δουλέψει. Και για τις απολαβές, αλλά θεωρώ πολύ περισσότερο, για να προσφέρει, να δημιουργήσει, να δει με τα μάτια του να εφαρμόζει ο ίδιος όλα αυτά που μάθαινε τόσα χρόνια. Μοιάζει με παιδί που δεν το αφήνουν να παίξει με τα καινούρια του παιχνίδια, μοιάζει με αθλητή που του απαγορεύουν να αγωνιστεί μετά από σκληρές προετοιμασίες και προπονήσεις, μοιάζει με καλοκουρδισμμένο παιχνίδι που σκονίζεται στα ράφια μέχρι κάποιος να το γυρίσει για να ακούσει τη μουσική του.

Αυτή είμαστε η νέα γενιά, άλλοι φεύγουν, άλλοι μένουν και αποφασίζουν να προσπαθήσουν, να χαμογελάσουν, να διώξουν τον φόβο και να έχουν πίστη πως θα γυρίσει ο τροχός και θα έρθει και η σειρά τους, παρόλ’ αυτά όμως είμαι σίγουρη πως όταν ακούνε τέτοιου είδους ειδήσεις και αναφορές συλλογίζονται, αναρωτιούνται.

Σε μια γαλλική ταινία πριν χρόνια είχα ακούσει από μια κοπέλα στον αγαπημένο της προς ένδειξη αγάπης τη φράση: «θα έβριζα και άνεργο για σένα!», μου είχε κάνει εντύπωση από τότε, αλλά τώρα είναι η φράση που μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό, τώρα που κατάλαβα το νόημα της. Ήθελα να γράψω για τη νέα γενιά που αδικείται, που θυσιάζεται, που απελπίζεται και αισιοδοξεί πάλι, που βασίζεται στα νιάτα και στα όνειρα για να συνεχίσει σε αυτήν εδώ, την αιώνια τρελή μας, την Ελλάδα.

 http://www.protagon.gr/