Μια κατάσταση για τη οποία ΟΛΟΙ ΜΑΣ είμαστε
υπεύθυνοι, γι αυτό πρέπει κάπου στην άκρη του μυαλού μας να έχουμε υπ
όψιν στο "τι θα μας ξημερώσει αύριο". Αφιερώστε λίγο χρόνο και διαβάστε το, αξίζει, ίσως ταρακουνηθούν κάποιοι.
Το παρακάτω θέμα είναι μια αληθινή ιστορία....
Θα μας συγχωρήσετε το ότι επιλέξαμε να αφήσουμε τον
“αθυρόστομο” τρόπο του κειμενογράφου. αλλά ίσως είναι ο καταλληλότερος
για να περιγράψει το συγκεκριμένο περιστατικό….
Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας
Η ιστορία είναι πραγματική. Μου την αφηγήθηκε πελάτισσά μου, μπατσίνα που υπηρετεί στο Α/Τ Ομόνοιας.
Δευτέρα βράδυ λέει η μπατσίνα, είχανε μαζέψει καμιά δεκαριά πουτάνες έξω από ένα ξενοδοχείο της οδού Μενάνδρου. Ανάμεσά τους και την Άννα.
Την πετάξανε σ΄ενα κελί, μαζί με τις άλλες. Η ώρα 11:00.
Σε μισή ωρίτσα πλακώσανε οι δικηγόροι. Μια – μια οι αλλοδαπές την έκαναν. Πληρώνανε οι νταβατζήδες τους.
Ξέμεινε η Άννα.
- Ο δικός σου ο δικηγόρος?
- Δεν έχω δικηγόρο
Οι μπάτσοι κάτι μυρίστηκαν. Έχουνε δει πολλά τα μάτια τους. Την πήρανε την Άννα, την πήγανε στον αξιωματικό υπηρεσίας.
- Από που ξεφύτρωσες εσύ?
Η Άννα κάτι πήγε να ψελλίσει άλλα δεν της έβγαινε ήχος. Μόνο ένα δάκρυ. Κι αυτό στεγνό. Η μπατσίνα μου, που έκοβε χαρτόσημα στο γραφείο, επηρεάστηκε. Εντάξει. Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο να βλέπεις Ελληνίδες και καλοβαλμένες κοπέλες σαν την Άννα, να κάνουνε πιάτσα στη Μενάνδρου. Άσε που εκτός της ταυτότητας, είχανε βρει στο τσαντάκι της και κάτι φωτογραφίες. Κι ανάμεσα στις άλλες φωτογραφίες, ένα βρέφος ολίγων μηνών.
- Το μωρό ποιανής είναι?
- Δικό μου
- Πόσο μηνών?
- Έξη
- Και που το έχεις τώρα?
- Το φυλάει ο άντρας μου
- Και ξέρει ο άντρας σου που γυρνάς?
- Όχι δεν το ξέρει...
Βουβαμάρα. Οι μπάτσοι αλληλοκοιταζόντουσαν. Ήτανε κι η πελάτισσά μου, που την είχε πιάσει το μητρικό. Μανούλα κι αυτή.
Σηκώνεται, φέρνει στην Άννα λίγο καφέ.
- Γιατί ρε κοπέλα μου?
Έτσι ξερά, ένα “Γιατι”. Και σαν τι άλλο να πεις?
Να πεις δηλαδή ότι η Άννα που έλιωσε βρακάκια να σπουδάσει Φιλοσοφική Αθηνών κι εξον από το ξεφτιλισμένο το πτυχίο είχε και ένα μεταπτυχιακό στην ιστορία της Τέχνης, δούλευε τώρα σε ένα πολυεθνικό σούπερ μάρκετ για 480 ευρώ το μήνα? Κι επιπλέον την πιάνουνε να καμεις πιάτσα στα Χαυτεία? Στα κωλάδικα που πάνε για να πηδήξουνε οι Πακιστανοί?
Πως να το πεις?
Γιατί άμα το πεις, έρχεται η σειρά του να ρωτήσεις και για πιο λόγο γίνανε όλα αυτά? Και ποιος φταίει? Και μήπως φταις κι εσύ που γίνανε όλα αυτά, όπως σκατά γίνανε.
Και δεν το λες.
Λες μόνον ένα ξερό “γιατι”, που μέσα στη γύμνια του, είναι ντυμένο όλα τα θανάσιμα ερωτήματα αυτού του κόσμου...
Γιατί? Γιατί έτσι...
Γιατί πολύ απλά, τα 480 ευρόπουλα που της δίνουνε της Άννας οι πολυεθνικοί υπεραρπάγες δεν φτάνουν ούτε για το νοίκι με τα κοινόχρηστα. Γιατί ο άντρας της το έκλεισε το μαγαζί του και δεν λογίζεται ούτε ως άνεργος, για να του πετάνε τουλάχιστον ένα επίδομα. Γιατί αν δεν πλήρωνε το χαράτσι αυτό τον μήνα θα της κόβανε και το ρεύμα.
Και πάνω π ‘ολα γιατί η Άννα έχει ένα βρέφος έξη μηνών.
Που ξυπνάει τις νύχτες και σπαράζει στο κλάμα, άμα δεν του έχουνε έτοιμο το αποστειρωμένο μπιμπερό με το γάλα. Και τι γάλα? Όχι το γάλα που πουλάνε στα περίπτερα. Το άλλο το γάλα. Που είναι για τα μωρά. Το ακριβό. Το Αλμυρόν…
Γιατί τα βρέφη δεν μπορούνε να φάνε ρεβίθια ή φακές που φέρνει κάθε μεσημέρι ο άντρας της από τα συσσίτια της εκκλησίας. Ούτε να καταλάβουνε ότι σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουνε άνθρωποι που βγάζουν σε μια μέρα τόσα ευρόπουλα, όσα χρειάζεται μια οικογένεια για να ζήσει ένα χρόνο! Κι ότι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, προκειμένου να βγάλουμε άλλα τόσα παραπάνω [και τι να τα κάνουνε γαμώ την τρέλα μου?] είναι ικανοί να στείλουν στο θάνατο χιλιάδες οικογένειες.
Όχι!
Τα βρέφη δεν τα καταλαβαίνουνε αυτά.
Τα βρέφη διαθέτουνε μόνον τη σοφία της ζωής. Που λέει ότι κάθε άνθρωπος που έρχεται σ αυτόν τον κόσμο δικαιούται ένα μερίδιο στο φως, στην τροφή και στην ελπίδα...
Αυτό καταλαβαίνουν τα βρέφη και αυτό είναι που σε μαχαιρώνει στην καρδιά, οπότε τ’ ακούς να σπαράζουνε στο κλάμα από την πείνα.
Και το Αλμυρόν έχει λεφτά.
Πως να το αγοράσει η Άννα, που δεν έβρισκε στο πορτοφόλι της παρά μισό σεντ και δυο φωτογραφίες?
Τις φωτογραφίες της ζωής της, που δεν άξιζε πια ούτε ένα κουτάκι αλμυρόν.
Τη μικρή συσκευασία...
Κι έτσι η Άννα πήρε το τσαντάκι της και την έκαμε για την οδό Μενάνδρου. Τριάντα ευρόπουλα ο πελάτης. Είκοσι παίρνεις για το μουνί σου και δέκα δίνεις στο ξενοδοχείο. Στήνεις κώλο στον πρώτο βρωμιάρη που θα στα δώσει και μετράς τις φτυσιές.
Ένας, δυο, τρεις πελάτες και νάτο το αλμυρόν και νάτα τα τσιγάρα. Σου μένει και κάτι τις να αγοράσεις ένα μπουκάλι κρασί να το πιεις με τον Αλέξανδρό σου [άλλος πτυχιούχος κι αυτός], να ξεχαστείς λιγάκι.
Τριάντα ευρώ.
Η τιμή της Άννας.
Και για να τα λέμε όπως είναι, το είχε ξανακάμει. Και μια και δυο φορές. Τη μια για να βγάλει τα κοινόχρηστα, την άλλη για να βγάλει το χαράτσι. Μάλιστα! Και είχε ξαναβρεθεί στο ξενοδοχείο της Μενάνδρου και είχε ξαναμετρήσει φτυσιές στην ψυχή της.
Τριάντα ευρόπουλα το γαμήσι, δεκαπέντε η πίπα.
Στα όρθια. Και με τα μάτια κλειστά για να μην της έρθει να ξεράσει.
Έτσι ωμά, γιατί έτσι γίνονται.
Κι επειδή στην Αλήθεια, δεν μπαίνει προφυλακτικό...
Μονάχα που τις άλλες δυο φορές δεν την είχανε τσιμπήσει οι μπάτσοι. Τώρα όμως την έπιασαν.
Και κάθονταν η μπατσινα από πάνω της και δεν ήξερε τι να πει η γυναίκα.
Ο αξιωματικός υπηρεσίας, ξεστόμισε μια βαριά βρισιά.
- Να χέσω που είμαι άνθρωπος, ρε πούστη μου…
Μέτα άλλαξε ένα βλέμμα με τους άλλους που ήταν εκεί μέσα. Και με τη μπατσίνα, που έτρωγε τα νύχια της από τον καημό.
- Άστην να φύγει. Μην γράφεις τίποτα στο βιβλίο συμβάντων...
Η μπατσίνα ευθύς πέταξε και στυλό και μολύβια. Βούτηξε την Άννα από το μπράτσο.
- Φεύγα ρε κορίτσι. Κάντηνε τώρα δα, Πάρε την τσαντούλα σου και χάσου...
Άλλα η Άννα τίποτα. Δεν κουνήθηκε καν
- Ορίστε κυρία μου, μούγκρισε ο μπάτσος. είστε ελεύθερη. Γυρίστε στο σπίτι σας και μη σας ξαναπιάσουμε στα μπουρδέλα...
- Αειντε, γρήγορα πριν μας την πέσει κανένας μυστήριος και βρούμε τον μπελά μας…
Εκεί η Άννα. Δεν έλεγε να σηκωθεί από το κάθισμα.
Οι μπάτσοι τα χάσανε.
- Καλά δεν ακούς?
- Ακούω
- Ε, τότε τράβα σπίτι σου
- Δεν γυρνάω σπίτι μου
- Τι μας λες ρε κορίτσι? Το χεις κουνημένο?
- Το μωρό μου πεινάει, το καταλαβαίνετε? Δεν πρόλαβα να πάρω ούτε έναν πελάτη. Δεν γυρνάω σπίτι μου χωρίς το αλμυρόν… Δεν αντέχω ν ακούω το μωρό μου να σπαράζει στο κλάμα...
Ο αξιωματικός υπηρεσίας, βάρεσε μια γροθιά στον αέρα. Ε, και που να τη βαρέσει ο άνθρωπος?
Στα λαμόγια? Στους γραβατοπειρατές? Στους τραπεζίτες? Στις πολυεθνικές? Στα αφεντικά του? Στον διοικητή του? Στο στομάχι του?
Ή στο εικόνισμα του Χριστού που δέσποζε απάνω από το γραφείο του.
- Ποσό κάμει αυτό το γαμημένο το αλμυρόν ρε Μαρία? {Μαρία λένε την πελάτισσά μου}
- Κάνα εικοσάρι...
Ο μπάτσος έβγανε κι έριξε ένα ταλληράκι στο τραπέζι. Μέτα ήρθανε κι οι άλλοι. Και η Μαρία, που της είπε κι ολας της Άννας διανυκτερέυον φαρμακείο για να το αγοράσει.
- Ορίστε. Μαζεύτηκαν αρκετά... Θα χεις να πάρεις και τσιγάρα... Φεύγα και μην ξαναγυρίσεις εκεί ρε κορίτσι... Δεν λέει...
Η Άννα τα πήρε και την έκανε.
Για κείνο το βράδυ τουλάχιστον, ο Άνθρωπος είχε ανεβάσει την τιμή του…
Λευτέρης Πανούσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου