Την δική του εκδοχή για το τραγικό συμβάν στο μετρό της Νέας Υόρκης δίνει ο φωτογράφος που απαθανάτισε τις τελευταίες στιγμές ενός άνδρα στις ράγες και η φωτογραφία έγινε πρωτοσέλιδο από την New York Post, προκαλώντας την οργή πολιτών και αναγνωστών. Στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας, φιλοξενείται η περιγραφή του....
ανεξάρτητου φωτογράφου Ρ. Ουμάρ Αμπάζι για όσα έγιναν στην πλατφόρμα όπου άγνωστος έριξε στις ράγες έναν επιβάτη, ενώ ερχόταν ο συρμός.
Βρισκόμουν σε αποστολή, περιμένοντας το τρένο στον σταθμό της 49ης Οδού, όταν ξαφνικά ένιωσα σαν να «κόβεται η αναπνοή» των ανθρώπων γύρω μου. Ενώ είχε ανακοινωθεί από τα μεγάφωνα ότι έρχεται ο συρμός, με την άκρη του ματιού μου είδα ένα σώμα να πέφτει στο κενό και πάνω στις γραμμές.
Άρχισα να τρέχω. Είχα την μηχανή στα χέρια μου, δεν ήταν καν ρυθμισμένη σωστά (σ.τ.σ. ως προς το διάφραγμα και την ταχύτητα του κλείστρου) και απλώς τραβούσα συνεχώς φωτογραφίες με το φλας αναμμένο, ελπίζοντας ότι ο μηχανοδηγός θα έβλεπε κάτι και θα είχε τη δυνατότητα να σταματήσει.
Δεν είχα ιδέα για το τι φωτογράφιζα, δεν είμαι καν σίγουρος εάν πήρα μέρος σε αυτό που συνέβη. Απλώς κοιτούσα προς το συρμό που ερχόταν. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα· από τη στιγμή που άκουσα την πρώτη κραυγή μέχρι την στιγμή που ο συρμός χτύπησε τον άνδρα πέρασαν περίπου 22 δευτερόλεπτα. Ταυτόχρονα, ο δράστης έτρεχε προς το μέρος μου. Φοβήθηκα ότι ίσως ρίξει κι εμένα στις γραμμές.
Το θύμα ήταν πολύ μακριά από εμένα, ήμουν πολύ μακριά για να προλάβω να φτάσω δίπλα του όταν ξεκίνησα να τρέχω. Ο συρμός τον χτύπησε πριν φτάσω δίπλα του και κανείς από όσους ήταν πιο κοντά δεν προσπάθησε να τον τραβήξει επάνω.
Αυτό που δεν φεύγει από το μυαλό μου, αυτό που με στοιχειώνει καθώς ανακαλώ το γεγονός, είναι ότι ο άνδρας δεν φώναξε καθόλου. Δεν τον άκουσα να καλεί σε βοήθεια. Και μετά στεκόμουν εκεί, με αυτόν τον φτωχό άνθρωπο τσαλακωμένο σαν κουρέλι, οδυνηρά ανίκανος να κάνω κάτι.
Στιγμές μετά μία νεαρή γιατρός, η Λώρα Κάπλαν, έφτασε στο σημείο. Εξαιρετικά γενναία, παρέμεινε ψύχραιμη και ρώτησε εάν γνωρίζει κανείς να κάνει καρδιοπνευμονική ανάνηψη. Ένας άνδρας γονάτισε δίπλα της και είπε «δεν ξέρω τι να κάνω, αλλά θα προσπαθήσω αν μου πεις». Πάλεψαν μαζί, αν και δεν υπήρχε καμία ελπίδα.
Μετά, ακολούθησε το πλήθος, που ήρθε με κινητά με κάμερα, σπρώχνοντας και προσπαθώντας να δει τον άνδρα και να τραβήξει βίντεο. Τους ούρλιαζα να κάνουν πίσω, ώστε να έχει χώρο η γιατρός, η οποία με ευχαρίστησε. Αργότερα, ζήτησα από μία γυναίκα να πει τις τελευταίες ευχές για τον άνδρα.
Ήταν ένα από τα πιο φρικτά πράγματα που έχω δει, ο θάνατος αυτού του ανθρώπου. Όταν τελείωσαν όλα, δεν κοίταξα τις φωτογραφίες. Δεν ήξερα καν ότι είχα τραβήξει εικόνες τέτοιας λεπτομέρειας. Δεν τις κοίταξα. Δεν ήθελα. Ήμουν υπερβολικά φορτισμένος συναισθηματικά.
Πήγα την κάρτα μνήμης της μηχανής στο γραφείο, όπου δύο αστυνομικοί είδαν τις φωτογραφίες, ενώ εγώ έπεσα σε μία καρέκλα. Όταν τελικά τις είδα, αργότερα το βράδυ, η καρδιά μου πήγε να σπάσει, βλέποντας ξανά όσα συνέβησαν. Έμεινα άγρυπνος όλη νύχτα. Το μόνο που έχω στα αυτιά μου, είναι ο επαναλαμβανόμενος ήχος από το χτύπημα του κεφαλιού του θύματος πάνω στο συρμό. Μπουμ! Μπουμ! Μπουμ!
Πρέπει να πω ότι με εξέπληξε η οργή για τις φωτογραφίες, από ανθρώπους που λένε «γιατί δεν άφησε την μηχανή για να τον τραβήξει έξω;» Δεν θα αφήσω τους επικριτές του καναπέ να με θίξουν. Δεν ήταν εκεί. Δεν έχουν ιδέα πόσο γρήγορα έγιναν όλα. Δεν γνωρίζουν τι θα έκαναν στη θέση μου.
Πριν μπω στο μετρό, βρισκόμουν στην Τάιμς Σκουέρ και η μηχανή μου είχε ρυθμίσεις για φυσικό φωτισμό ημέρας. Το φλας μου ήταν ρυθμισμένο στο 1/64 του δευτερολέπτου, που του επιτρέπει την σχεδόν ακαριαία επαναφόρτιση.
Ο κόσμος νομίζει ότι είχα χρόνο να ρυθμίσω την κάμερα και να τραβήξω φωτογραφίες και αυτό δεν είναι αλήθεια. Απλώς έτρεξα προς το συρμό.
Το θλιβερό είναι ότι υπήρχαν άνθρωποι πιο κοντά στο θύμα, οι οποίοι παρακολουθούσαν χωρίς να κάνουν τίποτε. Μπορείτε να το δείτε στις φωτογραφίες. Η αλήθεια είναι ότι δεν προλάβαινα να φτάσω σε αυτό τον άνθρωπο· εάν μπορούσα, θα το είχα κάνει. Αλλά ο συρμός κινείτο ταχύτερα.
Σόκαρε η πρώτη σελίδα της Ποστ
Το πρωτοσέλιδο της Νιου Γιορκ Ποστ την Τρίτη προκάλεσε έκρηξη οργής τόσο στη Νέα Υόρκη, από πολίτες και αναγνώστες του ταμπλόιντ, όσο και στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Σε αυτό, εικονίζεται ο 58χρονος Κι Σουκ Χαν να προσπαθεί να βγει από τις ράγες, την ώρα που ο συρμός έρχεται κατά πάνω του. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη κοντά στο θύμα, ενώ μακριά στο βάθος φαίνονται κάποιοι άλλοι επιβάτες, να παρακολουθούν όσα συμβαίνουν.
Ο τραυματισμός του κατοίκου του Κουίνς και πατέρα ενός παιδιού ήταν πολύ σοβαρός και εξέπνευσε λίγο αργότερα, στο παρακείμενο νοσοκομείο Ρούζβελτ.
Η Ποστ πλαισίωσε την ανατριχιαστική εικόνα με τον πηχυαίο τίτλο ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ και υπέρτιτλο: «Σπρωγμένος στις γραμμές, αυτός ο άνδρας πρόκειται να πεθάνει».
Την Τετάρτη το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας εμφανίζεται κάπως απολογητικό, αλλά το ίδιο θρασύ, ειδικά για το ρόλο του φωτογράφου.
Με τίτλο «Φωτογράφος: πώς αποφάσισα σε μία στιγμή», παρουσιάζεται η εκδοχή της εφημερίδας και του συνεργάτη της, που μάλιστα προσθέτει: «Κάνουν λάθος οι κριτικοί του καναπέ»...
Ωστόσο, η ίδια η φωτογραφία του Αμπάζι δείχνει ότι μάλλον βρισκόταν πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλον στο θύμα, ενώ και ο χρόνος που παραδέχεται ότι διέθετε, δηλαδή 22 δευτερόλεπτα, προκαλεί εύλογα επικριτικά σχόλια...
http://www.ethnos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου