Μπορεί να ήταν απλά ένας αγώνας διασημοτήτων με Mercedes 190, όμως
συγκέντρωσε τα μεγαλύτερα αστέρια της οδήγησης. Και νίκησε κάποιος
άγνωστος νεαρός…Τριάντα χρόνια πριν, το Μάιο του 1984, ο Ayrton Senna έγινε γνωστός ως ένα....
μελλοντικό αστέρι και την ίδια στιγμή ξεκίνησε η πολυτάραχη σχέση του με τον Alain Prost, η οποία σημάδεψε την επόμενη δεκαετία.
Αυτό δεν έγινε σε κάποιο Grand Prix της Formula 1, αλλά σε έναν αγώνα με οικογενειακά Mercedes, ο οποίος όμως είχε την πιο εντυπωσιακή σχάρα εκκίνησης που έγινε ποτέ. Οι συμμετοχές περιλάμβαναν εννέα παγκόσμιους πρωταθλητές, συν τους Prost και Senna που θα έπαιρναν τίτλους τα επόμενα χρόνια!
Η αφορμή ήταν τα εγκαίνια του νέου, μικρότερου Nurburgring. Η F1 θα επέστρεφε στο Eiffel τον επόμενο Οκτώβριο και οι οργανωτές ήθελαν να προβάλουν τη νέα πίστα.
Εκείνη την εβδομάδα η Mercedes παρουσίαζε τη νέα, σπορ 190E 2.3-16, με τον κινητήρα Cosworth, και η εταιρεία συμφώνησε να διαθέσει 20 αυτοκίνητα για την εκδήλωση που θα εξελισσόταν στον μεγαλύτερο αγώνα διασημοτήτων που έγινε ποτέ.
Τα αυτοκίνητα ήταν απολύτως νορμάλ, με μόνο ένα αγωνιστικό μπάκετ, ένα κλουβί ασφαλείας και κάποιες ρυθμίσεις στην ανάρτηση.
Τα προετοίμασε η ίδια η Mercedes, πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό για μια εταιρεία που απείχε από τους αγώνες για 30 σχεδόν χρόνια (από το τραγικό Le Mans του 1955) και ήθελε να αποβάλει τη συντηρητική εικόνα που είχαν τα αυτοκίνητά της στα μάτια του κοινού. Ενδεικτικό ήταν το γεγονός ότι τα 20 αυτοκίνητα ήταν στην πλειονότητά τους μαύρα, ασημί και μολυβί.
Η Mercedes είχε όμως καλές σχέσεις με τους πρώην και νυν οδηγούς F1, καθώς τους πουλούσε τα μοντέλα της με μεγάλη έκπτωση. Έτσι, στον αγώνα δέχτηκαν να συμμετάσχουν οι παγκόσμιοι πρωταθλητές Jack Brabham (1959, '60 και '66), Phil Hill (1961), John Surtees (1964), Denny Hulme (1967), Niki Lauda (τότε 1975 and '77), James Hunt (1976), Jody Scheckter (1979), Alan Jones (1980) και Keke Rosberg (1982).
Ο πρεσβευτής της Mercedes, Juan Manuel Fangio, ήταν επίσης παρών, αλλά δεν ένιωθε σε φόρμα για να αγωνιστεί. Οι μόνοι εν ζωή πρωταθλητές F1 που έλειπαν ήταν ο Nelson Piquet (συμβόλαιο με την BMW), ο Jackie Stewart (με τη Ford) και οι Mario Andretti και Emerson Fittipaldi που ήταν στις ΗΠΑ για τα δοκιμαστικά του Indy 500.
Ήταν όμως εκεί άλλες μεγάλες μορφές της F1: οι παλιοί οδηγοί της Mercedes, Stirling Moss και Hans Hermann, καθώς και οι τότε ενεργοί Carlos Reutemann και John Watson. Τα σπορ-πρωτότυπα εκπροσωπούσαν οι παλιοί νικητές των 1000 km του Nurburgring, Klaus Ludwig, Udo Schutz και Manfred Schurti.
Πέρα από τους Lauda και Rosberg, άλλοι οδηγοί F1 που ήρθαν για να μάθουν την πίστα εν όψει του αγώνα τον Οκτώβριο, ήταν οι Alain Prost, Jacques Laffitte και Elio de Angelis.
Και μαζί τους ήρθε κι ο Senna, ο νεότερος τότε οδηγός F1, με μόλις τέσσερις αγώνες (με την ταπεινή Toleman) στο ενεργητικό του. Είχε πάρει κάποιες έκτες θέσεις, αλλά ήταν ακόμα άγνωστος – όπως περίπου ο Daniil Kvyat σήμερα.
Ο Βραζιλιάνος όμως είχε ξεκάθαρο σκοπό: «Σκεπτόταν ότι, αν τους νικούσε όλους, θα τραβούσε την προσοχή και θα γινόταν πρωτοσέλιδο», λέει ο Domingo Piedade, που ήταν στην ομάδα που τον μανατζάριζε. «Νομίζω πως ήταν ο μόνος που το πήρε στα σοβαρά».
Αν και είχε παραστεί σε briefing των οδηγών F1, o Senna ήταν ακόμα άγνωστος στους περισσότερους. «Μου ζήτησε η Mercedes να τον πάρω από το αεροδρόμιο», θυμάται ο Prost. «Ήταν η πρώτη φορά που τον γνώρισα. Περάσαμε μισή μέρα μαζί γιατί δεν ήξερε κανένα».
Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για κανέναν οδηγό, αφού όλοι έπρεπε να μάθουν την καινούργια πίστα και τα νορμάλ Mercedes που είχαν ABS, πράγμα πρωτόγνωρο σε αγώνα. Επιπλέον, έβρεχε στην εκκίνηση του αγώνα των 12 γύρων.
Ο Prost, που ξεκινούσε από την pole position, χτυπήθηκε δυνατά από κάποιον στον πρώτο γύρο, που οι περισσότεροι είπαν ότι ήταν ο Senna, ενώ άλλοι ότι ήταν ο De Angelis. O Senna πάντως εκμεταλλεύτηκε το γεγονός για να μπει επικεφαλής.
Καθώς άλλοι γλιστρούσαν και άλλοι έπαιζαν τρακάροντας μεταξύ τους ή κόβοντας δρόμο από τα χορτάρια, ο Senna έμεινε μόνος μπροστά και απομακρύνθηκε για να πάρει την καρό σημαία. Τα αποτελέσματα λένε ότι νίκησε με διαφορά 1,38” από τον Lauda, με τους Reutemann, Rosberg, Watson, Hulme, Scheckter, Brabham, Ludwig και Hunt να συμπληρώνουν την πρώτη δεκάδα. Ο Ayrton είχε πετύχει αυτό που ήθελε: να νικήσει όλα τα αστέρια της Formula 1.
«Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα για τον Senna», θυμάται ο Moss. «Με εξέπληξε που κέρδισε κάποιος που δεν ήξερα».
«Τον είδα στο σικέιν πριν την τελευταία στροφή», λέει ο Watson. «Το περνούσε από πάνω, ενώ εγώ έστριβα, έτσι είχα ανατραφεί να κάνω. Αυτός ήταν από άλλη γενιά».
Ο Surtees εντυπωσιάστηκε τόσο, που τηλεφώνησε στον Enzo Ferrari για να του πει να έχει στο νου του τον νεαρό Βραζιλιάνο: «Αν θέλεις οδηγό, αυτόν πρέπει να πάρεις», του είπε.
Πριν τον αγώνα, η Mercedes είχε αποφασίσει να κρατήσει το αυτοκίνητο του νικητή. Και αρχικά απογοητεύτηκε που θα είχε γραμμένο πάνω του ένα άγνωστο όνομα.
Αυτό όμως άλλαξε στη συνέχεια. Μόλις μια εβδομάδα αργότερα, ο Senna παρά λίγο να κερδίσει στο βρεγμένο Μονακό με την Toleman…
http://www.drive.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου