Προαποφασισμένο οικονομικό αδιέξοδο

Όσο περνάει ο καιρός και βγαίνουν στην επιφάνεια oι λεπτομέρειες της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας, τόσο εκμηδενίζεται η εκδοχή, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ να εξάντλησε (όπως ισχυρίζεται) όλα τα ενδεχόμενα πριν δεχθεί το μνημόνιο.

Η υπογραφή της δανειακής σύμβασης φαίνεται πως υπογράφηκε με κλειστά μάτια, άνευ μελέτης και προετοιμασίας ώστε να ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε. Από τον περασμένο Μάιο η χώρα μπήκε σε αυτόματο πιλότο, χωρίς κυβερνήτη και συγκυβερνήτες. Δεν θα αναφερθούμε στον χαμένο χρόνο, από το Οκτώβριο μέχρι τον Μάιο μέσα στον οποίο θα μπορούσαμε να πετύχουμε πολλά. Και αυτό, γιατί όπως όλα δείχνουν, ο ΓΑΠ ήξερε το πως θα εντάξει την χώρα σε ένα μηχανισμό στήριξης πολύ πριν κερδίσει τις εκλογές. Κάποιος προφανώς θα του είπε ότι με το μνημόνιο θα εξυγιάνει την χώρα και αυτός θα χριστεί μέγας μεταρρυθμιστής.
Έτσι έβαλε την υπογραφή, έχρισε διάφορους ως τιμονιέρηδες σε καίρια υπουργεία (Δρούτσας, Ξενογιαννακοπούλου, Παπακωνσταντίνου, Γερουλάνος κ.λπ) και άρχισε της περιοδείες στο εξωτερικό ως ο επόμενος Μπαν-Κι-Μουν. Και μετά ήρθε η πραγματικότητα να τον κτυπήσει κατακέφαλα. Όλοι αυτοί οι τιμονιέρηδες που κλήθηκαν να διαχειριστούν τις τύχες μας δεν είχαν πείρα, ούτε επαφή με την ελληνική πραγματικότητα και σε κατάσταση πανικού, έμαθαν να λένε μόνο ναι.

Ο υπουργός οικονομικών, πριν την ανάληψη των καθηκόντων του, δεν βρισκόταν καν στην Ελλάδα. Δεν έχει ουσιαστική πείρα ή γνώσεις στην οικονομία, ούτε επαφή με το πως είναι δομημένη η οικονομία της χώρας μας. Άρα δεν μπορούσε να ξέρει ποια είναι τα προβλήματα και οι διαρθρωτικές ανισσόροπες που δημιουργούσαν σιγά-σιγά τις μαύρες τρύπες. Κι όμως κλήθηκε να αναλάβει το κρισιμότερο πόστο στην πιο δύσκολη στιγμή. Η απειρία, του σε συνδυασμό με την ανασφάλεια και τον συγκεντρωτισμό του, τον εμπόδισαν από το να προσλάβει τουλάχιστον τους κατάλληλους συμβούλους που θα μπορούσαν να καλύψουν τις αδυναμίες του. Αντί για αυτό, προτίμησε να λειτουργήσει ως πολιτικός και πλαισίωσε το υπουργείο οικονομικών με άτομα της απολύτου εμπιστοσύνης του που όμως επίσης δεν είχαν πείρα. Πολλοί μάλιστα μόλις είχαν αποφοιτήσει (κάποιοι εξακολουθούν να είναι φοιτητές!).Ως αποτέλεσμα, ό,τι μας σέρβιραν ως μέτρα οι τροϊκανοί, τα δεχόταν γιατί απλά δεν μπορούσε να δώσει εναλλακτικές. Οι δυστοκίες στους στόχους ξεκίνησαν από την πρώτη μέρα και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Μέχρι και οι ελεγκτές συνειδητοποίησαν ότι τίποτα δεν λειτουργεί στο υπουργείο οικονομικών.

Οι ευρωπαίοι εταίροι του κατηγορούν πλέον ανοικτά τον Γ. Παπακωνσταντίνου για διγλωσσία και κωλυσιεργία. Οι λέξεις «διαπραγματεύσεις» και «παζάρι» με την τρόικα που ακούμε όλες αυτές τις μέρες έχασαν την σημασία τους. Και αυτό γιατί ό,τι λέει το μνημόνιο το ακολουθούμε κατά γράμμα άνευ διαμαρτυρίας. Υπάρχει ουσιαστική αδυναμία του οικονομικού επιτελείου να χειριστεί τις εξελίξεις.
Και ερχόμαστε στο τώρα. Χθες το ΥΠΟΙΟ έστειλε ένα δελτίο τύπου για δυνατούς λύτες. Άνευ προλόγου, επιλόγου ή επεξήγησης. Μόνο κάποια διαγράμματα, τα οποία θέλουν χρόνο και γνώσεις για να γίνουν κατανοητά. Τα διαγράμματα δείχνουν πλέον ξεκάθαρα ότι η επίτευξη των στόχων του μνημονίου είναι όνειρο απατηλό και το γνώριζαν από την αρχή. Γιατί τα νούμερα δείχνουν ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο άνευ παρεμβάσεως.

Τι μάθαμε;
1. Ότι η χώρα μας θα πρέπει να αποπληρώσει δάνεια περίπου 186 δισεκατομμυρίων ευρώ, μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια.
2. Το μισό ελληνικό χρέος στο τέλος Σεπτεμβρίου έφθασε τα 337 δισ. ευρώ
3. Μέσα σε τρεις μήνες, από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο, το χρέος της χώρας αυξήθηκε κατά 20 δισεκατομμύρια ευρώ: από τα 316,954 δισ. ευρώ στα 336,807 δισ. ευρώ.
4. Το χρέος που λήγει μέσα στο 2011 φτάνει στα 36,6 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 10,8% του συνολικού δημόσιου χρέους.
5. Το χρέος που λήγει μέχρι το 2015 φτάνει τα 149 ,43 δισ. ευρώ ! Για να καταλάβετε το μέγεθος, αντιστοιχεί στο 44,4% του συνόλου του ελληνικού χρέους.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η χώρα μας πρέπει να αποπληρώσει (σχεδόν αδύνατο) ή να αναχρηματοδοτήσει (εδώ είναι το θέμα) δάνεια 187 δισεκατομμυρίων ευρώ, μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Το 2011, λήγει χρέος συνολικού ύψους περίπου 32 δισ. ευρώ ενώ άλλα τόσα λήγουν μέσα στο 2012. Το 2013 πρέπει να αποπληρωθούν χρέη 36 δισ. ευρώ. Η δυσκολότερη χρονιά είναι το 2014 (πρώτη χρονιά εκτός μνημονίου) καθώς οι λήξεις φτάνουν στα 48 δισ. ευρώ.

Τα νούμερα φωνάζουν από μόνα τους. Θα μπορούσε να διερωτηθεί κάποιος πώς είναι δυνατό να μας δανείσουν οι αγορές με χαμηλά επιτόκια, βλέποντάς τα. Τρελές είναι; Κέρδη θέλουν να βγάλουν και τα νούμερα αυτά προσφέρονται για καλές αποδόσεις. Για όσους το ξεχνούν, το μνημόνιο δεν μας προστατεύει από τον δανεισμό των αγορών. Είμαστε υποχρεωμένοι κάθε μήνα να δανειζόμαστε συγκεκριμένα ποσά.