"Ο Δρόμος του Θανάτου!"

"Είναι γνωστός ως ο πιο επικίνδυνος δρόμος του κόσμου. Ο λόγος για τον πιο απόκρημνο δρόμο της Βολιβίας, όπου εκτιμάται πως ετησίως χάνουν τη ζωή τους περίπου 300 άνθρωποι. Μοιάζει περίεργο που ένας από τους κύριους δρόμους σε μια από τις ψηλότερες πόλεις στη Γη είναι ανηφορικός καθώς απομακρύνεται από την πόλη. Αλλά πράγματι, ο δρόμος αυτός ανηφορίζει ακόμα περισσότερο - σε υψόμετρο περίπου πέντε χιλιομέτρων πάνω...


από το επίπεδο της θάλασσας, όπου ακόμα και η μηχανή εσωτερικής καύσης κουράζεται υπερβολικά και δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα.
Όπως σημειώνει ο Μαρκ Γουίτακερ, ανταποκριτής του BBC News στη Βολιβία, ο δρόμος από την πρωτεύουσα της Βολιβίας Λα Πας προς μια περιοχή γνωστή ως Γιούγκας κατασκευάστηκε από αιχμαλώτους πολέμου από την Παραγουάη κατά τη δεκαετία του '30. Πολλοί πέθαναν κατά την κατασκευή του. Τώρα είναι κυρίως Βολιβιανοί που πεθαίνουν στον δρόμο, κατά χιλιάδες. Το 1995, η Τράπεζα Ανάπτυξης Ιντεραμέρικαν τον ονόμασε «πιο επικίνδυνο δρόμο του κόσμου». Και, καθώς ξεκινάς την κάθοδο και ο οδηγός σου ψιθυρίζει μια προσευχή, αρχίζεις να καταλαβαίνεις το γιατί.
Από τη θέση του συνοδηγού βλέπεις μια εικόνα σαν να ανοίγεται η Γη μπροστά σου. Ένα γιγάντιο κάθετο χώρισμα εμφανίζεται. Πολύ πιο κάτω, περισσότερα από 800 μέτρα κάτω από το παράθυρο του συνοδηγού, μπορείς να δεις - κλεισμένη ανάμεσα στα τοιχώματα του φαραγγιού - μια λεπτή ασημένια λωρίδα: τον ποταμό Κορόικο που ξεχύνεται για να ενωθεί με τον Αμαζόνιο. Ο δρόμος δεν έχει καν τρία μέτρα πλάτος. Μετά το αρχικό του κομμάτι, έως την κορυφή του δρόμου, είναι χωματόδρομος. Ωστόσο, είναι ένας από τους κύριους δρόμους για φορτηγά και λεωφορεία.

Οι οδηγοί σταματούν για να κάνουν σπονδές με μπίρα που χύνουν στη γη, ζητώντας με αυτόν τον τρόπο από τη θεά Πατσαμάμα να έχουν ασφαλή διαδρομή. Μετά, μασώντας φύλλα κόκας για να κρατηθούν ξύπνιοι, βάζουν μπρος με τρελές ταχύτητες, σε οχήματα που δεν θα έπρεπε να κινούνται σε κανέναν δρόμο - κατά μείζονα λόγο σε αυτόν. Τοποθετημένοι πάνω σε επικίνδυνες στροφές μηδενικής ορατότητας πάνω από ιλιγγιώδεις γκρεμούς, σταυροί και πέτρινα πιθάρια συμβολικής σημασίας σηματοδοτούν τα μέρη όπου οι προσευχές των ταξιδιωτών έπεσαν στο κενό, εκεί όπου για κάποιον ο δρόμος τελείωσε. Ο Γουίτακερ αφηγείται μια δική του εμπειρία ενώ βρισκόταν με αυτοκίνητο στον δρόμο αυτό: «Καθώς ένας πρώτος και μετά ένας δεύτερος ανυπόμονος αυτοκινητιστής προσπέρασαν το αυτοκίνητό μας από την πλευρά του δρόμου που είναι κατευθείαν πάνω από τον γκρεμό, ο δικός μου οδηγός - ο οποίος σπάνια μιλούσε και, πάντως, ποτέ στα αγγλικά - πρόφερε δυνατά και σε τέλεια αγγλικά την εξής πρόβλεψη, απευθυνόμενος στους ανυπόμονους οδηγούς: "Θα πεθάνετε"». Παραδόξως, η πλειοψηφία των θανατηφόρων ατυχημάτων είναι αποτέλεσμα των μετωπικών συγκρούσεων αντί των πτώσεων.
Δεν πρόκειται για άσχετη πρόβλεψη. Ετησίως, υπολογίζεται πως 200-300 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους σε ένα κομμάτι δρόμου που έχει μήκος 90 χιλιόμετρα. Μόνο σε έναν χρόνο 25 οχήματα έπεσαν από τον δρόμο στον γκρεμό - τουτέστιν, ένα κάθε δύο εβδομάδες.