Οταν ήμουνα μικρός με ζάλιζε η μάνα μου: Μην κολυμπήσεις, έχεις φάει. Μην πας βαθιά, θα πνιγείς... Μην πνιγείς, θα σε σκοτώσω. Τρόμαξα να μεγαλώσω για να ξεφορτωθώ τους «θανάσιμους κινδύνους» της μανούλας.
Και που μεγάλωσα, τι κατάλαβα; Οτι το σύστημα δεν είναι παρά άλλη μια «μανούλα», που συνεχώς σπέρνει πανικούς και φέρνει την καταστροφή επί μονίμου βάσεως.
Κάθε εποχή, μανούλα, έχει τις επερχόμενες- και μηδέποτε ερχόμενες- καταστροφές της. Σερβίρονται σε μόνιμο μενού, αλλά και σε αλά καρτ: αυτές τις μέρες ευδοκιμούν οι γρίπες-φονιάδες, οι καύσωνες-φονιάδες και -λόγω τραγικής επικαιρότητας- τα αεροσκάφη (ναι, σωστά μαντέψατε) «φονιάδες».
Πρέπει να είσαι τελείως γκουρού για να μη λυγίσεις στην κινδυνολογία... Μπορεί να ξέρω ότι, στατιστικά, τα αεροπορικά ταξίδια είναι ο ασφαλέστερος τρόπος μετακίνησης. Οτι η νέα γρίπη δεν αποτελεί -επί του παρόντος- μεγαλύτερη απειλή από την «παλιά».
Οτι, αντιθέτως, τα «μπανάλ» τροχαία, από τα οποία όντως απειλείται η ζωή μας, τα σνομπάρουν όλοι γιατί δεν «πιάνουν» νούμερα. Αν όμως -ο μοι γένοιτο- εκραγεί ένας ελαττωματικός δονητής στο κάτω Περαχώρι, θα μας ταράξουν τον έρωτα οι «ειδικοί» με τα σεξουαλικά βοηθήματα-φονιάδες που θα μας ξεκάνουν όλους.
Ας πούμε ότι τα ξέρω όλα αυτά. Αλλά και πάλι υποκύπτω και κυκλοφορώ σε μόνιμη φρικουλίαση: «Μην πας βαθιά, θα πνιγείς. Μη ζήσεις, γιατί θα πεθάνεις».
Ε, λοιπόν, μαμά, βαρέθηκα.
Βαρέθηκα τους θερμοσίφωνες-δολοφόνους, τις «μεταλλαγμένες γρίπες», τις πτώσεις μετεωριτών, τους βιολογικούς και ηλεκτρονικούς ιούς. Σιχάθηκε η ψυχή μου τα καρκινογόνα, τα παθογόνα και τα νοσογόνα, τις επιδημίες, τις πανδημίες και τις αποδημίες. Σιχάθηκα να σιχαίνομαι, βαρέθηκα να φοβάμαι.
Καλύτερα να μου γκρίνιαζε ακόμα η μάνα μου. Αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, ακόμα μου γκρινιάζει.
«Ντύσου, θα πουντιάσεις. Μην πας βαθιά, θα πνιγείς, Φάε κάτι, θ αρρωστήσεις».
Τουλάχιστον αυτή με νοιάζεται στ' αλήθεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου