Ξυπνάτε δεν βρισκόμαστε στο 1980 αλλά στο 2012

Τα 38 χρόνια του δικομματισμού στην Ελλάδα φαίνεται ότι εκτός από την πολιτική, ηθική και οικονομική χρεωκοπία κληροδότησαν στη χώρα μας και τις παλαιές εκείνες πολιτικές συνήθειες και συμπεριφορές, που την οδήγησαν στο σημερινό της κατάντημα.

Όσοι έζησαν την εξέλιξη των πολιτικών μας πραγμάτων τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 μπορούν εύκολα σήμερα να αναγνωρίσουν την....
προκλητική και εν πολλοίς ανιστόρητη αντιγραφή των παλαιοκομματικών πρακτικών και μεθόδων αυτής της περιόδου από τους σημερινούς μονομάχους της πολιτικής μας σκηνής. Η σφοδρή σύγκρουση Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ έφερε για πολλοστή φορά στην επιφάνεια τις μόνιμες αιτίες παθογένειας της πολιτικής μας ζωής. Λαϊκισμός και ανευθυνότητα, ακριβές υποσχέσεις και... φτηνή ρητορεία, ανέξοδα λόγια που θα ξεχαστούν την επόμενη των εκλογών και κόντρα για την κόντρα, ακόμη και στα θέματα που επιβάλλεται αυτονοήτως εθνική συνεννόηση και συμφωνία... Και όλα αυτά για λίγες ψήφους παραπάνω, την ώρα που η πατρίδα μας διέρχεται τη μεγαλύτερη και ίσως πιο επικίνδυνη κρίση της ιστορίας της!

Ο «νέος» δικομματισμός μοιάζει παρά πολύ στον παλαιό. Και δυστυχώς είναι πολύ πιθανόν να αποδειχθεί κακέκτυπό του. Η μίμηση για παράδειγμα της γλώσσας, του ύφους και της τακτικής του Ανδρέα Παπανδρέου από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και η χρησιμοποίηση των παλαιών του συνθημάτων, πολλά από τα οποία εξελίχθηκαν στη συνέχεια σε πολιτικά κλισέ κενά περιεχομένου, δημιουργεί περίεργους συνειρμούς, ιδίως μάλιστα αν συνδυαστεί με την προσχώρηση πολλών «καθεστωτικών» στελεχών του ΠΑΣΟΚ της εποχής εκείνης στο ανερχόμενο κόμμα της Κουμουνδούρου. Συνθήματα όπως το... χρονοντούλαπο της ιστορίας και το... ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω, θα ενοχλούσαν πιθανόν πολύ λιγότερο και θα ήταν ίσως έως και... χαριτωμένη η αναβίωσή τους, αν δεν συνοδεύονταν από την προσχώρηση των Κοτσακάδων, των Φωτόπουλων και πλήθους παλαιών «Τσοχατζαραίων» και «Αρσένηδων» στον ΣΥΡΙΖΑ. Και ιδίως αν δεν συνοδεύονταν από πολιτικές προτάσεις και υποσχέσεις για την επόμενη μέρα, που στοχεύουν μόνο στο θυμικό των ψηφοφόρων, ενώ είναι βέβαιο ότι οι συνέπειες της πιθανής εφαρμογής τους θα είναι καταστροφικές για την οικονομία και επομένως για την πορεία της χώρας.

Πως είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να λέγεται και στο όνομα ποιας αριστερής ρητορείας που χαϊδεύει αυτιά ότι η αύξηση της ήδη εξαιρετικά υψηλής φορολογίας των επιχειρήσεων μπορεί να φέρει ανάπτυξη στη χώρα; Δεν βλέπουν οι εισηγητές αυτής της πολιτικής ότι το επιχειρείν στη χώρα μας βουλιάζει, ότι τα λουκέτα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και ότι καθημερινά χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας; Εκλογικά προσοδοφόρος η παπανδρεϊκή συνθηματολογία των «ρετιρέ» της δεκαετίας του ’80, αλλά θυμόμαστε όλοι και πού οδήγησε και πόσο γρήγορα εγκαταλείφθηκε... Και ακόμη: Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει για το ότι σε μια εποχή που όλοι παραδέχονται ότι χρήματα ΔΕΝ υπάρχουν, κάθε υπόσχεση και κάθε εξαγγελία πρέπει να «ζυγίζεται» προσεκτικά, να κοστολογείται και να συνοδεύεται από σαφή και αποδεδειγμένη εξήγηση για το πού θα βρεθούν τα χρήματα προκειμένου να υλοποιηθεί; Και αυτή η αυτονόητη αλήθεια δεν αφορά βέβαια μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον άλλο, τον παλαιό και σταθερό πόλο του «νέου» δικομματισμού, δηλαδή τη Ν.Δ. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει χρέος να εξηγήσει αναλυτικά και κυρίως πειστικά πού θα βρει τα λεφτά για τις αποκαταστάσεις αδικιών που υποσχέθηκε στους πολίτες και για να αναπληρώσει τα έσοδα που θα χαθούν από τις μειώσεις φορολογικών συντελεστών που εξήγγειλε για τις επιχειρήσεις.

Η στήλη αυτή ισχυρίζεται ότι την επομένη των εκλογών η χώρα θα πρέπει να προχωρήσει με την ευρύτερη δυνατή κυβερνητική συμμαχία. Με οικουμενική αν είναι εφικτό και πάντως σίγουρα όχι με ολιγοκομματική ή μονοκομματική κυβέρνηση. Οι περιστάσεις απαιτούν τη μέγιστη δυνατή εθνική συνεννόηση και τη μέγιστη δυνατή εθνική ενότητα. Αυτό επιβάλλει άλλωστε και ο στρατηγικός στόχος της αναθεώρησης του μνημονίου, μέσα από μια σκληρή επαναδιαπραγμάτευση, που θα φέρει σημαντικές βελτιώσεις και ελαφρύνσεις ιδίως για τα ασθενέστερα εισοδηματικά στρώματα, χωρίς όμως να κινδυνεύσει η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Αυτή ήταν η εντολή των πολιτών στις 6 Μαΐου. Και όλα δείχνουν ότι αυτή θα είναι και στις 17 Ιουνίου. Ας προετοιμάσουν λοιπόν το έδαφος οι πολιτικοί μας ταγοί. Ας συμφωνήσουν από τώρα ότι ο αρχηγός του πρώτου κόμματος θα είναι πρωθυπουργός και του δεύτερου αντιπρόεδρος. Και ας χαμηλώσουν τους τόνους. Η σημερινή τους σύγκρουση δεν πρέπει να υπονομεύσει την πιθανότητα μιας αυριανής τους συνεργασίας. Δεν είμαστε στο 1980, αλλά στο 2012...
γράφει ο Νίκος Χατζηνικολάου

http://apneagr.blogspot.com/